Αφίσες

ΟΥΤΕ ΣΕΞΙΣΜΟΣ, ΟΥΤΕ ΟΜΟΦΟΒΙΑ, ΝΑ ΣΤΕΙΛΟΥΜΕ ΣΤΟΝ
ΠΑΤΟ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

Τα ξημερώματα του Σαββατου 6/2/16 στην καφετέρια Λουνάτικο που βρίσκεται εντός του πανεπιστημιακού χώρου, φοιτητής απειλήθηκε στοχευμένα από ματσό τραμπούκους εξ αιτίας του σεξουαλικού του προσανατολισμού, δηλώνοντας ότι η πράξη τους θα έβρισκε σύμφωνη την Κερκυραϊκή κοινωνία.

Εμείς θεωρούμε ότι οι ομοφοβικές και σεξιστικές συμπεριφορές δεν είναι μεμονωμένες, αλλά μέρος του πατριαρχικού τρόπου οργάνωσης αυτής της κοινωνίας. Δε ξεχνάμε παράλληλα ότι η πατριαρχία και ο σεξισμός αποτελούν κομμάτια της εξουσίας που παράγει όλες τις διακρίσεις στη κοινωνία, διαιωνίζοντας την εκμεταλλευση και μεγενθύνωντας την εξουσία. Τέτοιες πρακτικές εκμεταλλεύονται απ’ το αστικό κράτος, ρυθμιστή του πατριαρχικού μοντέλου, με σκοπό την περεταίρω υποτίμηση των ζωών μας. Στο πλαίσιο αυτό, η κυριαρχία επιβάλλει την ύπαρξη κοινωνικά κατασκευαζόμενων ρόλων με βάση το φύλο,τη σεξουαλικότητα και τη ταυτότητα, αντιμετωπίζοντας όσους δεν ανήκουνε σ’ αυτούς, ως περισσεύουμενους, στερώντας από τον καθένα και την καθεμία τη δυνατότητα αυτοπροσδιορισμού.

Το πανεπιστήμιο ως αναπόσπαστο και ζωτικό κομμάτι του καπιταλισμού, του κράτους του και της πατριαρχικής κοινωνίας του, αναπαράγει και προωθεί με τη σειρά του τον σεξισμό και την ομοφοβία. Δεν είναι λοιπόν δυνατόν να πιστεύει κανείς ότι ένας μηχανισμός αυτού του συστήματος που γεννά όλα τα παραπάνω θα τα επιλύσει. Ο δράστης δεν μπορεί να σε προστατέψει. Το μόνο που μπορεί να κάνει το πανεπιστήμιο είναι να εκμεταλλευτεί πολιτικά τέτοιου είδους περιστατικά για να φέρει τους μπάτσους μέσα στη σχολή, εντείνοντας την καταστολή και τον έλεγχο, μετατρέποντας το ολοκληρωτικά σε έναν αποστειρωμένο χώρο κανονικότητας. Συγκεκριμένα, ήδη η ΓΣΤ του ΤΗΧΕΙ στο ίδιο κλίμα, με ανακοίνωση της μεταξύ άλλων ζητά “από τη διοίκηση του Πανεπιστημίου να λάβει όλα τα απαιτούμενα μέτρα” για την αντιμετώπιση παρόμοιων συμβάντων και η Σύγκλητος του Ι.Π. με νεώτερο ψήφισμά της δηλώνει ότι θα τα λάβει

Είμαστε ενάντια σε καθηγητές/τριες, φοιτητές/τριες και οποιονδήποτε/οποιανδήποτε
άλλον/άλλη υποστηρίζει ότι το μέσο προστασίας μας απέναντι στο σεξισμό και την
ομοφοβία είναι οι μπάτσοι.

Αγώνας ενάντια στη πατριαρχία,το σεξισμό και την ομοφοβία,δεν υπαρχεί χωρίς αγώνα ενάντια στο σύστημα που τα γεννά, στο κράτος και το κεφάλαιο.

Είμαστε οι προστάτες του εαυτού μας, η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας και ο
μόνος τρόπος για να σπάσουμε το φόβο στην πράξη

Και η αφίσα που κολλήθηκε σε διάφορα σημεία της πόλης:

Εκδήλωση – Συζήτηση

“Πολιτική συγκυρία, τοπικοί αγώνες, κινήματα αυτομείωσης”

Δευτέρα 9/11, 8 μμ, στο τμήμα Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου

Απεργιακή πορεία

Πέμπτη 12/11, 6 μμ, έξω από το Εργατικό Κέντρο Κέρκυρας

ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 12 ΝΟΕΜΒΡΗ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Η πρώτη προκήρυξη γενικής απεργίας μετά την ψήφιση του 3ου μνημονίου και τις πρόσφατες εκλογές είναι γεγονός. Γεγονός ακόμη είναι ότι η προκήρυξη αυτή μοιάζει περισσότερο με κακοστημένη θεατρική παράσταση εντυπώσεων μικρής διάρκειας που έστησαν αργοπορημένα τα επιτελεία των εργατικών συνδικάτων, παρά με αποφασιστική εναντίωση στο μνημόνιο και τη νέα κυβέρνηση. Στον απόηχο, άλλωστε, της βίαιης αφύπνισης από το νανούρισμα της «ελπίδας» και της επακόλουθης προσγείωσης στις «ρεαλιστικές διεξόδους από την κρίση», όλες οι κοινωνικές αντιστάσεις πρέπει να έχουν ημερομηνία λήξης και συμβολικό χαρακτήρα. Γι’ αυτό, εξάλλου, υπάρχει η συγκυβέρνηση της αριστερο-ακροδεξιάς: για να αφουγκράζεται τα αιτήματα των υποτελών, να τα αφομοιώνει με τα ιδιαίτερα οξυμένα σε πατριωτισμό και «ρεαλισμό» αισθητήριά της, και εν τέλει να τα προσαρμόζει σε θεσμικές, «ρεαλιστικές», πατριωτικές βάσεις. Τι κι αν αντιστράφηκε ουσιαστικά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, τι κι αν οι «σκληρές διαπραγματεύσεις» και το «σκίσιμο των μνημονίων» οδήγησαν τελικά στην υπογραφή ενός νέου και ακόμα χειρότερου, τι κι αν η δημόσια περιουσία συνεχίζει ασταμάτητα να ξεπουλιέται; Σημασία έχει ότι η πλήρης ομαλοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος βρίσκεται σε καλό δρόμο.

Πέρα όμως από τη θεαματικότητα των μεγαλόστομων διακηρύξεων, πέρα ακόμα και από την πραγματικότητα της υποχώρησης των μαζικών κοινωνικών αγώνων και της διάχυτης κοινωνικής ανάθεσης και απραγίας, φανερώνεται πιο ξεκάθαρα από ποτέ η επιλογή των ντόπιων και ξένων αφεντικών να βαθύνουν τη λεηλασία και την εκμετάλλευση των υποτελών τάξεων. Το κράτος έκτακτης ανάγκης έχει συνέχεια, είναι ακόμα εδώ, ενώ όσα πρόσωπα κι αν αλλάξουν οι διαχειριστές του, θα συνεχίζει να επιβάλλεται και να δυναστεύει τη ζωή μας. Στην παρούσα συγκυρία, έχοντας απλώς επεκταθεί προς τα αριστερά. Η διαρκής επίκληση σύσσωμου του «δημοκρατικού τόξου» με συγκινητικά λογύδρια για εθνική ομοψυχία, αποτελεί το μόνο «συγκολλητικό υλικό» που έχει απομείνει στους καταπιεστές, προκειμένου να μας πείσουν ότι δήθεν έχουμε κοινά συμφέροντα με όσους μας εξουσιάζουν και μας εκμεταλλεύονται (ή με όσους πριμοδοτούν όσους μας εξουσιάζουν και μας εκμεταλλεύονται).

Πρόκειται για το ίδιο ακριβώς «υλικό», σερβιρισμένο με την ανάλογη δόση αστικού ανθρωπισμού φυσικά, που αντιμετωπίζει όσους ανθρώπους έτυχε να γεννηθούν σε τόπους όπου οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί τούς ισοπεδώνουν -μεταφορικά και κυριολεκτικά-, άλλοτε ως «λαθραίους εισβολείς» που πρέπει να στοιβαχτούν στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, και άλλοτε ως «κακότυχους φουκαράδες» που πρέπει να στοιβαχτούν στις φιλάνθρωπες ουρές των συσσιτίων. Πρόκειται για το ίδιο ακριβώς «υλικό» που χρησιμοποιούν και οι («σωφρονισμένοι» πλέον και με βουλευτική εκπροσώπηση στο νησί) ναζί της Χρυσής Αυγής για να ακονίσουν τα μαχαίρια τους.

Στους καιρούς της ενσωμάτωσης των κινημάτων, στους καιρούς που γενικές απεργίες προκηρύσσονται ολόκληρους μήνες μετά την ψήφιση μνημονίων, το σύνθημα «όλοι στους δρόμους» έχει χάσει το νόημά του∙ πλέον έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του. Τα τελευταία 5 χρόνια έδειξαν ότι όσοι άνθρωποι κι αν κατέβουν στο δρόμο, όσοι άνθρωποι κι αν απεργήσουν ένα 24ωρο, εάν δεν ξέρουν τι διεκδικούν, τι επιθυμούν, για ποιο λόγο αγωνίζονται, όλοι τους οι αγώνες, όλες οι επιδιώξεις, όλα τα όνειρα, είτε θα συναντήσουν τα χημικά των μπάτσων και θα διαλυθούν, είτε θα μετατραπούν σε ακίνδυνες και αναποτελεσματικές διευθετήσεις εντός του ίδιου πλαισίου που παράγει εκμετάλλευση, αδικία, αντιθέσεις. Εντός του ίδιου πλαισίου που έχει θεμελιωθεί ακριβώς πάνω σε αυτές τις αξίες. Ένα τόσο εχθρικό πλαίσιο που δεν βελτιώνεται, δεν επιδέχεται «ευνοϊκότερης, πιο ανθρώπινης» διαχείρισης, αλλά ανατρέπεται.

Ανατρέπεται από ανθρώπους που ενώνονται όχι κάτω από τη σημαία της εθνικής ενότητας, αλλά μέσα από τους κοινωνικούς και ταξικούς τους προσδιορισμούς. Από ανθρώπους που βιώνουν τον κοινωνικό-ταξικό πόλεμο στο πετσί τους, που δεν ανέχονται την καταπίεση, την υποταγή και την αδιαφορία, που επιλέγουν να αυτοοργανωθούν ισότιμα, όχι μόνο μακριά από λογικές ιεραρχίας, ταξικής συνεργασίας και θεσμικής απεύθυνσης, αλλά και ενάντιά τους. Από ανθρώπους που συναντιούνται στις κοινότητες αλληλεγγύης, στους αδιαμεσολάβητους αγώνες, στις καταλήψεις, στις συλλογικές αρνήσεις πληρωμών, στις λαϊκές συνελεύσεις, στα σωματεία βάσης, στα απελευθερωτικά εγχειρήματα. Εκεί που χτίζονται οριζόντιες σχέσεις ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας, εκεί που οι ανάγκες ενός αποτελούν και ανάγκες όλων, εκεί που οργανώνονται οι δράσεις μας ενάντια στο κράτος, στο κεφάλαιο και κάθε μορφή εξουσίας. Στη νικηφόρα κοινωνική επανάσταση, εκεί που θα πραγματωθούν οι επιθυμίες μας για μία κομμουνιστική κοινωνία ελευθερίας, στην αναρχία.

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΠΟΡΕΙΑ
ΠΕΜΠΤΗ 12/11, 18:00
ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

* Αναδημοσίευση από το blog της Αναρχικής Ομάδας Cumulonimbus
https://cumulonimbus.squat.gr/

** Η συνέλευση της Via Revolta, αυτή την Πέμπτη δεν θα πραγματοποιηθεί, διότι στηρίζουμε την απεργιακή πορεία.

Όλοι και όλες στους δρόμους για άγριες μαχητικές απεργίες διαρκείας