Category: Ανακοινώσεις

ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΕΧΕΙ ΙΣΤΟΡΙΑ
ΔΕΝ ΤΣΙΜΕΝΤΩΝΕΤΑΙ ΔΕ ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΕ ΜΟΥΣΕΙΑ

Όλοι ξέρουν τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στη πόλη το πρωί της 5ης Αυγούστου. Δεκάδες μπάτσοι όλων των ειδών με τη συνδρομή του Δήμου και της πυροσβεστικής εφόρμησαν σε τρεις καταλήψεις της Πάτρας: στην κατάληψη Ν. Γύζη 33 – αυτοδιαχειριζόμενο στέκι ΤΕΙ, στην κατάληψη Μαραγκοπούλειο και στην κατάληψη Παραρτήματος. Στην επιχείρηση στο Μαραγκοπούλειο συλλαμβάνονται πέντε σύντροφοι-ισσες, στους οποίους και αποδίδονται κατηγορίες για απείθεια, διακεκριμένες φθορές, διατάραξη οικιακής ειρήνης, παράνομη βία, ρευματοκλοπή και οπλοκατοχή. Λίγη ώρα αργότερα προσάγονται άλλοι έντεκα σύντροφοι-ισσες που προσπαθούν να προσεγγίσουν το χώρο. Συνεργεία του δήμου αρχίζουν να σφραγίζουν τους χώρους χτίζοντας στην κυριολεξία τα παράθυρα και τις πόρτες των καταλήψεων, ενώ διμοιρίες ΜΑΤ φυλάνε τους χώρους και προσάγουν «ύποπτα άτομα» μέχρι αργά το μεσημέρι.

Ένα σύνολο από μηχανισμούς του κράτους μπήκε σε λειτουργία προκειμένου να ενορχηστρωθεί και πραγματοποιηθεί αυτή η μετωπική κατασταλτική επίθεση στις καταλήψεις της Πάτρας. Από τα τοπικά media και την πληθώρα δημοσιευμάτων, τις δικαστικές αρχές και την εισαγγελική εντολή μέχρι τα γαυγίσματα του (πρώην δικηγόρου του Καλαμπόκα) χρυσαυγίτη βουλευτή Αρβανίτη, τις ερωτήσεις του Νταβλούρου στη βουλή (γνωστού για τη διαπλοκή του με τα κυκλώματα της νύχτας, τα οποία και χρησιμοποίησε για την καταστολή της πορείας της 9ης Δεκέμβρη 2008), τη συνάντηση του Δημαρά με τον αρχιμπάτσο Κυριακόπουλο και τελικά τις υπογραφές Σιγαλού και Στανίτσα, όλα τα γρανάζια κουρδίστηκαν και πήραν μπρος. Η επιχείρηση αυτή αποτελεί την πιο ειλικρινή δήλωση του καθεστώτος. Οι καταλήψεις και οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι είναι εσωτερικός εχθρός και πρέπει να παταχθούν.

H επίθεση στις καταλήψεις της Πάτρας είναι μέρος της επίθεσης του κράτους ενάντια στους από κάτω αυτής της κοινωνίας. Το κράτος και οι δομές του διαχειρίζονται έναν καπιταλισμό σε βαθιά ύφεση και κρίση, η συνέχιση του οποίου περνάει πάνω από τη ζωή, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια των από κάτω. Σε έναν καπιταλισμό που αναδιαρθρώνεται, η υποτίμηση της εργασίας, η διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, το πετσόκομμα των μισθών και συντάξεων, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η καταδίκη εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων στην ανεργία και την ανέχεια πάει χέρι-χέρι με την απόσυρση του κράτους από τον «κοινωνικό» του ρόλο (παροχή δωρεάν υγείας, ασφάλισης, παιδείας).

Ταυτόχρονα, ο κρατικός μηχανισμός αναβαθμίζει την καταστολή εναντίον όσων δεν παράγουν, όσων δεν καταναλώνουν, όσων απλώς περισσεύουν ή όσων μάχονται και αντιστέκονται ενάντια στη λεηλασία της ζωής τους. Από τους μετανάστες, τους άνεργους, τους άστεγους, τους επισφαλείς, τις οροθετικές, τους transexual, μέχρι τους απεργούς, τους κατοίκους των χωριών της Β.Α. Χαλκιδικής, τους αναρχικούς, όλοι αυτοί τίθενται στο κάδρο και το κράτος τους καταστέλλει ως εν δυνάμει και εν ενεργεία εσωτερικό εχθρό ή αντίπαλο της εθνικής προσπάθειας για ανάκαμψη και ανάπτυξη. Η «πολυπόθητη» πολιτική σταθερότητα περνάει μέσα από την επιβολή του νόμου και της τάξης. Αναδιαρθρώνοντας τις δομές του και αναβαθμίζοντας την ισχύ των κατασταλτικών μηχανισμών του, το κράτος προσπαθεί να επιβάλλει το μετασχηματισμό της κοινωνίας σε μια κοινωνία ελέγχου, στην οποία η συναίνεση αποσπάται με τη βία όταν δεν μπορεί να γίνει αυτοβούλως.

Η εκκένωση του Παραρτήματος, της κατάληψης Μαραγκοπούλειο και της κατάληψης Ν. Γύζη 33 – αυτοδιαχειριζόμενο στέκι ΤΕΙ που έρχεται ως συνέχεια των επιθέσεων του κράτους εναντίον των καταλήψεων και των αυτοδιαχειριζόμενων εγχειρημάτων κατάληψη Δέλτα (Θεσσαλονίκη), κατάληψη στην Αφροδίτης 8 (Βέροια), κατάληψη Villa Amalias, Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά, Λέλας Καραγιάννη 37, στέκι ΑΣΟΕΕ, ραδιοζώνες ανατρεπτικής έκφρασης 98 fm, Athens Indymedia (Αθήνα), φανερώνει τη θέληση του κράτους να συνεχίσει –στην επαρχία αυτή τη φορά- την επίθεση εναντίον χώρων που συσπειρώνουν κομμάτια της κοινωνίας που αγωνίζονται ενάντια στον καπιταλισμό, ενάντια στην κρατική καταστολή και διαμεσολάβηση, ενάντια στην προωθούμενη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας, ενώ παράλληλα οξύνουν τις κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις. Κομμάτια που απορρίπτουν τις ιεραρχικές – εξουσιαστικές λογικές και συμπεριφορές καθώς και την ομογενοποιημένη και εμπορευματοποιημένη κουλτούρα.

Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που έχουν επιβάλλει οι κυρίαρχοι ορίζει πως χώροι που συμπυκνώνουν τέτοια κοινωνικά και πολιτικά νοήματα, όπως είναι οι εκκενωμένες μέχρι στιγμής καταλήψεις της Πάτρας , χώροι στους οποίους άνθρωποι με διαφορετικές πολλές φορές αφετηρίες γνωρίζονται, επικοινωνούν, διαφωνούν, αλληλεπιδρούν, συνδιαμορφώνουν, μαθαίνουν να συνυπάρχουν, δεν είναι ανεκτοί. Σ’ αυτούς τους χώρους αναπτύσσονται σχέσεις που βασίζονται στον αλληλοσεβασμό, την αλληλοβοήθεια, την ισότητα, την αλληλεγγύη, την κοινοκτημοσύνη, εφόσον τίποτα δεν ανήκει στον καθένα ξεχωριστά αλλά όλα διαχειρίζονται από κοινού. Και γι’ αυτό είναι επικίνδυνοι για το κράτος και τα αφεντικά. Είναι επικίνδυνοι, γιατί είναι μπολιασμένοι με την αμφισβήτηση, την ανυπακοή, την αντίσταση. Είναι μπολιασμένοι με σχέσεις ισότιμες και δομές οριζόντιες, αυτοοργανωμένες και αδιαμεσολάβητες.

Λίγα λόγια για τις καταλήψεις Ν. Γύζη 33 – αυτοδιαχειριζόμενο στέκι ΤΕΙ και κατάληψη Μαραγκοπούλειο.

Η κατάληψη στο Τ.Ε.Ι. ξεκίνησε τους πρώτους μήνες του 2009 και στεγάζει μεταξύ άλλων την αυτοοργανωμένη συλλογικότητα «Σαμποτέρ» και το αυτοδιαχειριζόμενο στούντιο της συλλογικότητας Τέχνασμα. Μια κατάληψη που οι ομάδες και τα άτομα που συμμετέχουν εκεί έχουν πλήθος παρεμβάσεων στο χώρο του Τ.Ε.Ι. καθώς και στη γύρω περιοχή, λειτουργούν αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο, κινηματικό αρχείο, δανειστική βιβλιοθήκη και έχουν ασχοληθεί με ζητήματα γύρω από την αλληλεγγύη στους μετανάστες, τον αντιφασισμό, την αυτοοργανωμένη μουσική σκηνή, την αλληλεγγύη στις καταλήψεις και πολλά άλλα. Στα τέσσερα χρόνια της λειτουργίας του έχει φιλοξενήσει αυτοοργανωμένες συναυλίες και εκδηλώσεις. Επίσης εκκενώθηκε το διπλανό κτίριο (Ν. Γύζη 31), το οποίο αποτελούσε κατάληψη στέγης και τη διαχειριζόταν το δίκτυο εργατικής αλληλοβοήθειας και κινηματικών υποδομών.

Η κατάληψη Μαραγκοπούλειο από τον Οκτώβρη του 2010 στεγάζει τις ανάγκες του συλλογικού εγχειρήματος λόγου και δράσης «Πέρασμα». Είναι μια αναρχική κατάληψη στο κέντρο της πόλης που φιλοξενεί εκτενές κινηματικό αρχείο, δανειστική βιβλιοθήκη, βιβλιοπωλείο κινηματικών εκδόσεων και αυτοοργανωμένων έντυπων εγχειρημάτων, χαριστικό παζάρι και αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο. Στα περίπου τρία χρόνια λειτουργίας της, και ενώ αυτή είναι η δεύτερη εκκένωση που μετράει, έχει οργανώσει πλήθος εκδηλώσεων με θεματικές γύρω από ένα ευρύ φάσμα κοινωνικών και ταξικών αγώνων: από τους αγώνες των φυλακισμένων και των πολιτικών κρατούμενων μέχρι των κατοίκων της ΒΑ Χαλκιδικής και του κινήματος ΝοΤΑV στην Ιταλία, προβολές και συλλογικές κουζίνες. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο λόγω της χωροταξικής του θέσης κοντά στα γραφεία της χρυσής αυγής έχει αποτελέσει στόχο κρατικών και παρακρατικών επιθέσεων με δυναμικές κινηματικές απαντήσεις.

Το να περιγράψεις σε ένα τυπικό «ιστορικό» το ρόλο που έχει παίξει το παράρτημα στους κοινωνικούς αγώνες της Πάτρας τα τελευταία 40 χρόνια είναι αδύνατο. Οι αγώνες δεν περιγράφονται με τίτλους ούτε με κεφάλαια σε κάποιο ιστορικό βιβλίο. Υπάρχουν στις εξιστορήσεις του κάθε αγωνιστή ξεχωριστά αλλά και στα κοινά σημεία των διηγήσεων, κρύβονται πίσω από τα βλέμματα κατανόησης και τους μορφασμούς όσων συναντήθηκαν έστω και για λίγο στο αμφιθέατρο σε κάποια στιγμή αγώνα, στα δεκάδες συνθήματα που έχουν γραφτεί στους τοίχους του εδώ και δεκαετίες και υπάρχουν μέχρι και σήμερα, στα εκατοντάδες πολιτικά κείμενα και αφίσες που έχουν τυπωθεί όλα αυτά τα χρόνια και καταλήγουν στο «Συγκέντρωση-Πορεία στο Παράρτημα», υπάρχουν στη συλλογική μνήμη όλων μας που δραστηριοποιηθήκαμε μέσα σ’ αυτό.

Το Παράρτημα όποια χρήση και να είχε έως σήμερα –από πανεπιστημιακό κτήριο και αμφιθέατρο μέχρι γραφεία της ΕΛΜΕ, από κατεστραμμένο γιαπί μέχρι κατάληψη- είναι ποτισμένο με την αγωνία, το αίμα, τον ιδρώτα, την ελπίδα και την αξιοπρέπεια όλων αυτών που μέσα σε αυτά τα 40 χρόνια της ιστορίας του επέλεξαν να προτάξουν την αντίσταση και την μαχητικότητα έναντι στην ύπνωση και τη μιζέρια της ήσυχης και βολεμένης ζωούλας μέσα σε ένα σύστημα βίαιο και καταστροφικό.

Οι αγώνες που κλείνονται σε μουσεία και συμπυκνώνονται σε μνημεία και τιμητικές πλακέτες μετατρέπονται σε κουφάρια, σε λείψανα. Όλοι εμείς που λειτουργούμε σε αυτόν τον χώρο έχουμε τη βαθιά αντίληψη ότι ο αγώνας για ζωή και ελευθερία δεν τελειώνει ποτέ. Είναι διαρκής και δημιουργικός. Έχει χρέος να βρίσκει καινούριες μορφές και να γεννάει νέες αντιλήψεις. Να χρησιμοποιεί τους αγώνες του χθες για να κάνει πιο αποτελεσματικούς τους αγώνες του αύριο. Το Παράρτημα το χρησιμοποιούμε με τον μόνο τρόπο που μπορεί να τιμά την ιστορία του: σαν ζωντανό κύτταρο του ευρύτερου ανατρεπτικού κινήματος.

Όσο κι αν κράτος, media και λοιποί σοφοί καλοθελητές μνηστήρες προσπαθούν τόσα χρόνια να μας αποδώσουν όποια πιθανή και απίθανη κατηγορία τους περνούσε απ’ το κεφάλι (ό,τι τους βολεύει κάθε φορά), η πραγματικότητα ξεπηδάει από το σύνολο των κινηματικών γεγονότων, των αυτοοργανωμένων δράσεων, εκδηλώσεων και εγχειρημάτων που ο χώρος αυτός έχει στεγάσει ή φιλοξενήσει.

Είναι το σημείο αναφοράς για τους ακηδεμόνευτους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες και την αυτοοργανωμένη δημιουργία και έκφραση στην πόλη της Πάτρας. Από συνελεύσεις και πρωτοβουλίες που έχουν προκύψει γύρω από έναν αγώνα μέχρι την κοινότητα των οδοφραγμάτων το Δεκέμβρη του ‘08 με τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου από μπάτσο στα Εξάρχεια , το Παράρτημα αποτελεί πολιτική στέγη για όποιον και όποια αποφασίζει να εγκαταλείψει τη βολή και τη θαλπωρή του σπιτιού του, να αντισταθεί και να συνταχτεί μ’ έναν αυτοοργανωμένο αγώνα, με ισότιμες και αντιεραρχικές διαδικασίες, υπεράνω κομματικών γραμμών. Από δω προέκυψαν κινήσεις και δράσεις όπως για την αλληλεγγύη στους 300 μετανάστες – απεργούς πείνας το 2011, πρωτοβουλία για την άρνηση στράτευσης, ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, ενάντια στην επιχείρηση «Ξένιος Δίας», πρωτοβουλίες αλληλεγγύης σε πολιτικούς κρατούμενους ή συλληφθέντες του κοινωνικού ταξικού πολέμου, εκδηλώσεις αλληλεγγύης στους απεργούς της Χαλυβουργίας, η πρωτοβουλία των απογραφέων και τομεαρχών, δράσεις και εκδηλώσεις αλληλεγγύης στον αγώνα των κατοίκων της ΒΑ Χαλκιδικής ενάντια στα μεταλλεία χρυσού, αποτέλεσε το κέντρο του κύματος αλληλεγγύης στις καταλήψεις και πολλές πολλές άλλες.

Παράλληλα το Παράρτημα φιλοξενεί πλήθος πολιτιστικών δράσεων όπως συναυλίες με μπάντες από την αντιεμπορική σκηνή από όλο τον κόσμο, θεματικά πάρτυ, θεατρικές παραστάσεις, παραστάσεις κουκλοθέατρου, προβολές ταινιών και ντοκυμαντέρ. Πάμπολλες είναι και οι ομάδες αυτομόρφωσης που κατά καιρούς έχουν συσταθεί∙ από την εκμάθηση ξένων γλωσσών, των προγραμμάτων σχεδιασμού και τα αντιμαθήματα φωτογραφίας ως τις τεχνικές αυτοάμυνας, οι ομάδες αυτές αλληλεπιδρούν μοιράζοντας γνώση και τεχνογνωσία. Επίσης στο Παράρτημα φιλοξενούνταν πλήθος υποδομών. Αναφερόμαστε ειδικά στο Ράδιο Κατάληψη, τον αυτοοργανωμένο ραδιοφωνικό σταθμό που συστήθηκε το Δεκέμβρη του 2008 για να καλύψει τις ανάγκες του κινήματος για την επικοινώνηση του λόγου του, το φωτοτυπικό μηχάνημα, ο εξοπλισμός για τις προβολές, το κινηματικό αρχείο, ο χώρος και η βιβλιοθήκη του σχολείου μεταναστών, ποδηλατικό συνεργείο, μαθητικό studio μουσικής, πίστες για skate και bmx, αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο και μπαρ.

Όσον αφορά τώρα την οργάνωση της καθημερινότητας στο χώρο και την λειτουργικότητά του, το πλήθος των ομάδων, συλλογικοτήτων και ατόμων που δρουν σ’ αυτόν, απαρτίζουν τη διαχειριστική συνέλευση αυτού, η οποία είναι ανοιχτή και δημόσια ανακοινωμένη (μέχρι πρότινος κάθε πρώτη Δευτέρα του μήνα στις 7μμ). Συμμετέχουν πολιτικές ομάδες, ανοιχτές συνελεύσεις (γύρω από ζητήματα όπως το εργασιακό , το μεταναστευτικό, το αντιφασιστικό), αυτόνομα φοιτητικά σχήματα, το σχολείο μεταναστών και τσιγγανόπαιδων, οι ποδηλάτες -ισσες Πάτρας, η ομάδα κουκλοθεάτρου, πολιτιστικές- συναυλιακές ομάδες, ομάδες καφενείου και μπαρ, ομάδες έκφρασης, ακροβατικών κ.ά.

Όλα αυτά στεγάζει το Παράρτημα και μπορεί να στεγάσει άλλα τόσα. Η πόρτα του Παραρτήματος ήταν πάντα ανοιχτή για όποιον ήθελε να εκφραστεί εκτός και αν ήταν ρατσιστής, φασίστας, μπάτσος, σεξιστής, κερδοσκόπος, δημοσιογράφος ή ρουφιάνος.

Όλα τα παραπάνω απειλούν τα σχέδιά τους. Για αυτό και καταφεύγουν σε μια τόσο θεαματική επιχείρηση. Ελπίζουν ότι εκκενώνοντας τους χώρους μας, θα αποσυρθούμε από τον αγώνα, απ’ τους δρόμους και τις γειτονιές, θα επιβάλλουν την κινηματική σιωπή, νομίζουν ότι μπορούν να πλήξουν την απήχηση που έχει ο τρόπος διαχείρισης της καθημερινότητάς μας μέσα στις καταλήψεις, ότι μπορούν να διαρρήξουν τη συλλογικοποίηση των αναγκών, των επιθυμιών και των αρνήσεών μας.

Οι καταλήψεις και οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι δεν είναι τα ντουβάρια, όσο κι αν αυτά τα ντουβάρια, τα γνωρίζουμε όπως την παλάμη του χεριού μας. Εμείς τα συντηρήσαμε τόσα χρόνια…

Όσο για τις συκοφαντικές δηλώσεις του αντιδημάρχου Σιγαλού σχετικά με τις υποτιθέμενες τεράστιες ζημιές στο χώρο, ας ψάξει, αφού ο ίδιος δεν έχει ιδέα, τους υπεύθυνους στους προκατόχους του, με πρώτο και καλύτερο τον Δεμαρτίνο, ο οποίος είχε αναλάβει τα έργα ανάπλασης στο Παράρτημα στα τέλη του 1990.

Ας βάλουμε λοιπόν κάποια πράγματα στη θέση τους.

Οι εργασίες διαμόρφωσης του χώρου, η ανακατασκευή και η συντήρησή του έγιναν από το 2000 έως το 2013 από εμάς.

Ο χώρος όταν μπήκαμε ήταν στο μεγαλύτερο κομμάτι του γεμάτος μπάζα, είχε εργαλεία, μηχανή μωσαϊκού, φιάλες οξυγόνου, μπετονιέρα, τα οποία (εκτός από τη μηχανή μωσαϊκού η οποία υπάρχει ακόμα) είτε τα πήραν οι ιδιοκτήτες τους είτε εκλάπησαν μιας και το Παράρτημα δεν είχε πόρτα (την πόρτα τη βάλαμε εμείς). Ο χώρος από το 1999 μέχρι και το 2002 ήταν γιαπί.

Τα υλικά που υπήρχαν ήταν μόνο ρετάλια εγκαταστάσεων από τον εγκατεστημένο σκελετό εξαερισμού, των ηλεκτρολογικών καλωδίων και των υδραυλικών εγκαταστάσεων. Από τον εξοπλισμό μόνο ο κεντρικός αγωγός εξαερισμού υπήρχε. Το 2008 σε ξεμπάζωμα του θεωρείου ανακαλύψαμε τα τιμολόγια της ντροπής με το ποσό των 500.000.000 δρχ σε υλικά που ποτέ δεν ήρθαν στο χώρο: κλιματισμός, τουαλέτες, εξοπλισμός προβολής, σκηνή με φωτισμό, αμφιθέατρο με επένδυση ακουστικής στους τοίχους, ηλεκτρολογικούς πίνακες ολοκληρωμένους. Απορούμε μήπως ξέρουν κάτι παραπάνω οι υπεύθυνοι του δήμου που λένε για τα έδρανα. Μάλλον έχουν αυτοί τα τιμολόγια. Τα έδρανα λείπουν από το 1999. Ο μισός φωτισμός και τα σοβατίσματα στα τιμολόγια επίσης φαινόταν ότι είχαν ολοκληρωθεί, πράγμα που ουδέποτε συνέβη. Οι τουαλέτες, ο ηλεκτροφωτισμός, τα υδραυλικά, οι αποχετεύσεις, το βάψιμο, οι σταθερές κατασκευές, το συνεχές ξεμπάζωμα έγινε από το πλήθος του κόσμου που όλα αυτά τα χρόνια πέρασε, έμεινε ή έφυγε, και με λεφτά από την τσέπη του.

Τα τζάμια της πρόσοψης του Παραρτήματος σπάστηκαν από θρασύδειλους φασίστες ξημερώματα πριν από ένα περίπου χρόνο στις 19/5/2012. Αυτές οι ζημιές βέβαια τότε δε σόκαραν τους αντιδημάρχους και λοιπούς παρατρεχάμενους…

Όταν το επάγγελμα του χτίστη, του οδηγού φορτηγού, του καθαριστή, του σιδερά γίνεται ο τάφος κάποιων άλλων οφείλει να καταλάβει ότι εκείνη τη στιγμή φτιάχνει τον τάφο της ίδιας του της τάξης και όχι ότι απλά κάνει τη δουλειά του. Οι εργάτες του δήμου που εργάστηκαν για το σφράγισμα των καταλήψεων οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι με τα μεροκάματά που έκαναν συντέλεσαν στον αποκλεισμό του κόσμου του αγώνα από τους φυσικούς του χώρους. Ας αναλογιστούν το ρόλο που έπαιξαν και μπορεί να παίξουν.

Όσο για την περιβόητη αξιοποίηση του χώρου, από τις πρώτες κιόλας μέρες πολλών ειδών κοράκια, που εποφθαλμιούν εδώ και χρόνια το κτίριο, έσπευσαν να κάνουν τις προτάσεις τους. Από συνεδριακό κέντρο μέχρι εμπορικό κέντρο και από μουσείο μέχρι στέγη πολιτιστικών συλλόγων του δήμου, όλες οι προτάσεις αποσκοπούν στη δημιουργία μιας εμποροπανήγυρης είτε με σκοπό το κέρδος είτε στην καπηλεία του χώρου για μικροπολιτικά συμφέροντα. Στην πραγματικότητα όμως όλο αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από την προσπάθεια της εξουσίας να απονοηματοδοτήσει και να αφομοιώσει τον αγωνιστικό και πολιτιστικό χαρακτήρα αυτού του χώρου. Θέλουν να πάρουν έναν χώρο που λειτουργεί αντιθεσμικά, αντιεμπορευματικά και αυτοοργανωμένα, όπου κόσμος συλλογικά και ισότιμα παίρνει τη ζωή του στα χέρια του και αγωνίζεται και να εγκαθιδρύσουν στη θέση του ένα θεσμικά διαμεσολαβημένο στείρο έκτρωμα. Ο χώρος αυτός προτάσσει τον αγώνα και την αυτοέκφραση σαν στοιχείο της καθημερινότητάς μας και αυτό δεν μπορεί να αντικατασταθεί με πολιτιστικά γκαλά, συνέδρια και μουσεία.

Οι καταλήψεις δεν αποτελούν ούτε αυτοσκοπό, ούτε κάποιο φετίχ. Είναι πρόταση και πρόταγμα. Αποτελούνται και διαρθρώνονται από τις ανάγκες, τις αντιλήψεις, τις σχέσεις και τους στόχους των ατόμων που δραστηριοποιούνται στους χώρους αυτούς. Έχουν στόχο να καταρρίψουν στην πράξη όλα αυτά που θεωρούνται αυτονόητα αλλά δεν είναι τίποτα άλλο από επίπλαστες, φορεμένες και εσωτερικευμένες προσταγές. Ο εκβιασμός του ενοικίου, ο προκαθορισμένος καταμερισμός των ωρών της ημέρας, ο καταναλωτισμός, ο διαχωρισμός των ανθρώπων σε ανώτερους – κατώτερους με διάφορα κριτήρια, η εθνική – πατριωτική συνείδηση, η αντίληψη του κράτους και των θεσμών του σαν συνεκτικό δεσμό της κοινωνίας, ο προκαθορισμένος τόπος και τρόπος διασκέδασης, ο ατομισμός και η αποξένωση αμφισβητούνται στην πράξη. Φυσικά δεν αποτελούν μαγική λύση αλλά ένα μόνιμο πεδίο πειραματισμού, προβληματισμού και δημιουργίας πάνω σε μια διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας.

Το Παράρτημα, πάντα, ως κεντρικός χώρος τόσο αρχιτεκτονικά, πολεοδομικά άλλα και ιστορικά – πολιτικά αποτελεί σημείο αναφοράς στην Πάτρα. Σημείο συνάντησης, αμφισβήτησης, ενημέρωσης, συγκέντρωσης, ανατροπής. Όποτε χρειάστηκε λειτούργησε ως εστία έντονης κοινωνικής και πολιτικής δραστηριότητας και αυτό το ξέρουν μέχρι και οι πέτρες.

Πάνω του γεννήθηκαν, άνθισαν και παρήλθαν οι αγώνες των τελευταίων δεκαετιών.

Τα ριζώματα αυτά είναι και κάποιες από τις μικρές ή μεγάλες ιστορίες της πόλης μας. Είναι στην κουλτούρα μας γιατί καταφέραμε, έστω και λίγο αλλά ανεκτίμητα, να συμβάλλουμε και εμείς με τη σειρά μας δημιουργώντας γεγονότα και συμμετέχοντας στον αγώνα, προσπαθώντας να καλύψουμε τις ανάγκες της εποχής μας.

Τιποτα δεν τελείωσε. Όλα συνεχίζονται…

ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Κατάληψη Παραρτήματος

Αναδημοσίευση κειμένου που μοιράζεται σήμερα στην Πάτρα.

Ξημερώματα Δευτέρας 5 Αυγούστου, 6.30πμ, έλαβε χώρα στην Πάτρα ευρείας έκτασης αστυνομική επιχείρηση με στόχο την εκκένωση της κατάληψης «Στέκι ΤΕΙ – Ν.Γύζη», του κατειλημένου «Μαραγκοπουλείου» και της ιστορικής «Κατάληψης Παραρτήματος». Μέσα σε κλίμα αστυνομοκρατίας και απόλυτης καταστολής, με τους μπάτσους να συλλαμβάνουν πέντε συντρόφους που βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή στο Μαραγκοπούλειο και να προσαγάγουν αρκετούς άλλους αλληλέγγυους έξω από το κτήριο αλλά και από άλλα σημεία της πόλης, το κράτος έκανε άλλη μια επίδειξη δύναμης και «δημοκρατικής» πυγμής, ως συνέχεια της προ μερικών μηνών κίνησής του απέναντι στις καταλήψεις και στους χώρους αγώνα σε όλο τον ελλαδικό χώρο.

Απέναντι στην επίθεση της κυριαρχίας σε όσους επιλέγουν να αγωνιστούν και να ορίσουν οι ίδιοι τη ζωή τους, εμείς αυτό που έχουμε να αντιτάξουμε είναι η αλληλεγγύη μας και ο καθημερινός και πολύμορφος κοινωνικός και ταξικός αγώνας. Οι καταλήψεις, ως αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του αγώνα, αποτελούν για εμάς όχι ουτοπικές νησίδες ελευθερίας μα εστίες ρήξης και αντίστασης, συντροφικές βάσεις του πολέμου μας απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο, απέναντι σε κάθε είδους καταπιεστές. Οι καταλήψεις δεν είναι ντουβάρια, για να παρθούν με πολιορκία και να σβήσουν. Ως κομμάτι του αγώνα μας, είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι που τις αποτελούν, τις κάνουν ζωντανούς χώρους δημιουργίας, έκφρασης, αλληλεγγύης και αντίστασης. Όσο αυτοί οι άνθρωποι δεν θα παύουν να αγωνίζονται, οι επιθέσεις ενάντια στις καταλήψεις δεν θα κατορθώνουν παρά να μας εξοργίζουν και να μας συσπειρώνουν ακόμη περισσότερο. Τα κτήρια μπορεί να εκκενώνονται και να σφραγίζονται, οι ιδέες όμως παραμένουν αναλείωτες και ισχυρές μέσα στον χρόνο. Αν κάτι έχουμε να πούμε στους ηγέτες αυτής της κωμικοτραγικής επιχείρησης είναι πως δεν φοβόμαστε, δεν τρομοκρατούμαστε και θα συνεχίσουμε να είμαστε εδώ.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΔΕ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΟΥΝ – ΜΑΣ ΕΞΟΡΓΙΖΟΥΝ

Αναρχικοί/ες, Αλληλέγγυοι/ες

ΠΟΣΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΧΩΡΑΝΕ ΣΕ ΕΝΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ;

            Από τότε που η ελληνική οικονομία μπήκε σε καθεστώς διεθνούς επιτήρησης, ήδη πριν την ψήφιση του πρώτου μνημονίου, όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις έκαναν σημαία τους τη “μείωση των δημοσίων δαπανών”. Οι περισσότεροι ψηφοφόροι – τηλεθεατές – καταναλωτές αυτής της χώρας, εύχονταν (και ακόμη εύχονται) οι κυβερνήσεις να φέρουν εις πέρας αυτό τον “υπέρτατο” στόχο. Μόνο που μερικές φορές πρέπει κανείς να προσέχει τι εύχεται, γιατί μπορεί να βγει αληθινό. Πόσο μάλλον όταν λίγοι ήταν αυτοί που σκέφτηκαν στα σοβαρά τι σημαίνει “εξοικονόμηση δημοσίων δαπανών”, λίγοι ήταν αυτοί που αντιλήφθηκαν τις συνέπειες που κρύβονται πίσω από δυσνόητες τεχνοκρατικές ορολογίες.

            Αυτό που ακολούθησε ήταν αυτό ακριβώς που θα περίμενε κανείς από μια σκληρή ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση. “Δημόσιες δαπάνες” βαφτίστηκαν σχεδόν αποκλειστικά οι μισθοί, οι συντάξεις, οι κοινωνικές παροχές όπως επιδόματα ανεργίας και φυσικά τα κονδύλια για την παιδεία και την υγεία. Στα πλαίσια αυτά είδαμε σχολεία, πανεπιστήμια, νοσοκομεία, δημόσιες υπηρεσίες και κοινωφελή ιδρύματα να κλείνουν, αποκλειστικά και μόνο με δημοσιονομικά κριτήρια, δίχως να ληφθεί καθόλου υπόψη η προσφορά τους στο κοινωνικό σύνολο. “Συγχωνεύσεις” το ονόμασαν, αλλά στην ουσία ως επι το πλείστον πρόκειται απλώς για καταργήσεις, που μάλιστα αναπόφευκτα δημιουργούν “πλεονάζον προσωπικό”, έτοιμο προς απόλυση. Συνέπεια της πολιτικής αυτής ήταν μαθητές να χρειάζεται να μετακινούνται καθημερινά σε γειτονικά (ή όχι και τόσο γειτονικά) χωριά για να πάνε σχολείο, ασθενείς να πρέπει να διανύουν μεγάλες αποστάσεις για να εξεταστούν ή να νοσηλευτούν και από την κατάσταση αυτή δεν εξαιρέθηκαν φυσικά ούτε κάτοικοι νησιών, καθώς οι ταμειακές ανάγκες του κράτους κρίθηκαν σημαντικότερες.

            Αντιθέτως, στον τομέα της δημόσιας τάξης και ασφάλειας, το κράτος δεν φαίνεται να ανησυχεί πολύ για τα οικονομικά του, αφού έχει ήδη ανακοινώσει τη δημιουργία νέων πανάκριβων ομάδων καταστολής 1. Παράλληλα, ιδιαίτερα από υπουργίας Ν. Δένδια και έπειτα, η αστυνομία έχει επιδοθεί σε ένα σχιζοφρενικό ντελίριο εξοπλισμών που αντοιστοιχεί σε στρατιωτικές μονάδες σε εμπόλεμη ζώνη 2. Μόνο που στην περίπτωσή μας, ο εξοπλισμός αυτός προορίζεται για χρήση ενάντια στον πληθυσμό της χώρας.

            Το έτος 2010 το Γενικό Νοσοκομείο Κέρκυρας μεταφέρθηκε από το παλιό κτίριο που ήταν στο κέντρο της Κέρκυρας, στο νέο στο Κοντόκαλι, 15 χιλιόμετρα έξω από την πόλη. Και θα περίμενε κανείς ότι το παλιό κτίριο θα αποκτούσε κάποια χρήση προς όφελος της κερκυραϊκής κοινωνίας. Άλλωστε υπήρχαν (και ακόμη υπάρχουν) πάρα πολλές προτάσεις για την αξιοποίησή του. Ο Ν.Δένδιας όμως φαίνεται ότι είχε άλλη άποψη, και αυτή δεν ήταν άλλη από τη μεταφορά όλων των αστυνομικών υπηρεσιών (και της πυροσβεστικής) στο χώρο του παλιού νοσοκομείου. Τόσο ο Δένδιας όσο και ο διοικητής του Γενικού Νοσοκομείου Κέρκυρας Κ. Γρηγορόπουλος υποστήριξαν ότι με δεδομένη την οικονομική κατάσταση, η λύση που επιλέχθηκε ήταν “η πλέον ρεαλιστική” αφού δεν υπάρχει δυνατότητα να δημιουργηθούν δομές που απαιτούν πρόσληψη προσωπικού και μεγάλα κόστη λειτουργίας 3.

            Προσπαθούν να μας πείσουν να αποδεχόμαστε ως “ρεαλιστικό” το θέατρο του παραλόγου. Ακόμη περισσότερο, στα τελευταία χρόνια της αστικής μνημονιακής δημοκρατίας, όπου συνεχώς το αδιανόητο παρουσιάζεται ως αυτονόητο, ενάντια σε κάθε λογική και στοιχειώδη αντίληψη των πραγμάτων. Έχουμε επίσης συνηθίσει να λαμβάνουν τις “ρεαλιστικές” αποφάσεις κάποιοι που ξέρουν τις ανάγκες μας καλύτερα από εμάς και επομένως εμείς θα πρέπει σαν καλοί υπήκοοι να δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα τη μοίρα μας.

            Ας δούμε λοιπόν κάποιες προτάσεις που δεν θεωρήθηκαν “ρεαλιστικές” από τον Ν. Δένδια και τον Κ. Γρηγορόπουλο, προφανώς διότι κατά τη γνώμη τους είναι ουτοπικές.

            ΚΕΝΤΡΟ ΥΓΕΙΑΣ ΑΣΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ

            Ήδη πριν τη μεταφορά του νοσοκομείου, υπήρχε πρόταση για τη δημιουργία Κέντρου Υγείας Αστικού Τύπου. Η πόλη της Κέρκυρας αυτή τη στιγμή είναι από τις ελάχιστες (ίσως και η μοναδική στη χώρα) που δεν διαθέτει ένα κέντρο υγείας μέσα στην πόλη. Ένα κέντρο υγείας είναι απολύτως αναγκαίο για την εξυπηρέτηση των επειγόντων περιστατικών, στα οποία ο ασθενής ή τραυματίας κινδυνεύει να χάσει τη ζωή του, αν χαθεί πολύτιμος χρόνος μέχρι να του παρασχεθούν οι πρώτες βοήθειες (πχ ας φανταστούμε περιστατικό εμφράγματος να πρέπει να μεταφερθεί στο Κοντόκαλι). Παράλληλα, η πρωτοβάθμια περίθαλψη κοντά στη γειτονιά θα εξυπηρετούσε σε τεράστιο βαθμό τις μικρές καθημερινές ανάγκες των ασθενών στα εξωτερικά ιατρεία. Είναι εξωφρενικό να χρειάζεται κάποιος να ταξιδέψει 15 χιλιόμετρα μέχρι το Κοντόκαλι για την αντιμετώπιση ενός μικρού τραύματος, ή για να εξετάσει ένας γιατρός τον πυρετό του. Τέλος, ένα κέντρο υγείας θα μπορούσε να απαλλάξει τους χρονίως πάσχοντες από τη χρονοβόρα διαδικασία να μεταβαίνουν πολλές φορές την εβδομάδα για μια επαναλαμβανόμενη θεραπεία (πχ. αιμοκάθαρση, χημειοθεραπείες κλπ) στο νέο νοσοκομείο. Οι άνθρωποι αυτοί επιβαρύνονται καθημερινά με τεράστια έξοδα μετακίνησης με το αυτοκίνητο, το ταξί ή με την άθλια και πανάκριβη συγκοινωνία, και αυτό για κάποιους μπορεί να συνεχίζεται εφ όρου ζωής.

            Τα επείγοντα περιστατικά, τα εξωτερικά ιατρεία και οι χρόνιες θεραπείες αποτελούν τον μεγαλύτερο όγκο εργασίας για οποιοδήποτε νοσοκομείο. Όλα αυτά τα περιστατικά συνωστίζονται σήμερα στο ισόγειο του νέου κτιρίου και η κατάσταση που επικρατεί εκεί είναι ευρέως γνωστή και δεν χρειάζεται να επεκταθούμε περισσότερο.

            Η πρόταση για τη δημιουργία κέντρου υγείας υποστηρίχτηκε και από το δημοτικό συμβούλιο το έτος 2009 και ψηφίστηκε ομόφωνα 4. Μάλιστα, o δήμος πρότεινε επιπλέον τη δημιουργία στον ίδιο χώρο μονάδας χρονίως πασχόντων, μονάδας αποκατάστασης, μονάδας φιλοξενίας εγκαταλελειμμένων ατόμων, κακοποιημένων γυναικών, παροχής βοήθειας σε χρήστες ναρκωτικών και ατόμων με ειδικές ανάγκες (ΑΜΕΑ). Η πρόταση του δήμου περιελάμβανε και την επίλυση ενός ακόμη τοπικού προβλήματος, αυτή του κυκλοφοριακού, με τη δημιουργία πολυόροφου υπόγειου χώρου στάθμευσης στο προάυλιο του παλιού νοσοκομείου. Σύμφωνα με το σχέδιο του δήμου, το έργο θα ήταν αυτοχρηματοδοτούμενο, αφού τα έσοδα του χώρου στάθμευσης θα κάλυπταν τα έξοδα λειτουργίας του υπέργειου κέντρου υγείας.

            Η συγκεκριμένη πρόταση προέκυψε μετά από ηλεκτρονική ψηφοφορία που πραγματοποιήθηκε στην ιστοσελίδα του δήμου. Αποτέλεσμα της ψηφοφορίας ήταν να προκριθεί από την τοπική κοινωνία η λύση του κέντρου υγείας αστικού τύπου και μάλιστα με τεράστια διαφορά από τις υπόλοιπες προτάσεις.

            Όμως ο διοικητής του νοσοκομείου Κέρκυρας Κ. Γρηγορόπουλος, αντί να συνταχθεί με την ιδέα του Κέντρου Υγείας Αστικού Τύπου, που άλλωστε αφορά και τη λειτουργία του νοσοκομείου που διοικεί και θα αναβάθμιζε σε τεράστιο βαθμό της υπηρεσίες υγείας στο νησί, προτίμησε να παραδώσει το κτίριο του παλιού νοσοκομείου στα χέρια του Υπουργού που Πουλάει Προστασία στον Πολίτη, Ν. Δένδια. Ποιος θα περίμενε κάτι διαφορετικό από αυτόν που μοναδικό του μέλημα είναι να ακολουθεί πιστά τις εντολές των αφεντικών του, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να γράψει στα παλιά του τα παπούτσια την υγεία των κατοίκων του νησιού; Μιλάμε για αυτόν που στέλνει φιρμάνια με “εντέλεσθε” – διαταγές σε γιατρούς να προβούν σε απλήρωτες επιπλέον εφημερίες με απειλή εισαγγελέα ή απόλυσης, ακόμη και αν αυτό σημαίνει 36 ώρες συνεχούς εργασίας 5. Μιλάμε για αυτόν που όχι μόνο δεν έχει φροντίσει για την αναπλήρωση των τρομακτικών κενών στο προσωπικό του νοσοκομείου, αλλά ούτε καν έχει διεκδικήσει την κάλυψη εξαιρετικά επειγόντων ελλείψεων σε γιατρούς στην καρδιολογική κλινική.

            Ο Κ. Γρηγορόπουλος προβάλει ως “ρεαλιστική” λύση τη στέγαση της αστυνομίας στο παλιό κτίριο του νοσοκομείου, θέτοντας ως προτεραιότητα το ζήτημα των δημοσίων εξόδων, δεν πείθει όμως ούτε τον πιο ευκολόπιστο. Την ίδια στιγμή που υπάρχουν απλήρωτες εφημερίες γιατρών από το έτος 2011, ξοδεύει 40.000 ευρώ σε εταιρεία σεκιούριτι για τη φύλαξη του νέου (αλλά και του παλιού!) νοσοκομείου για δύο μήνες 6. Τη στιγμή που στο νοσοκομείο παρατηρούνται τεράστιες ελλείψεις σε ιατρικό υλικό και αναλώσιμα, ξοδεύει 1.200.000 ευρώ σε εργολάβο καθαριότητας για το έτος 2012 7 και 970.000 για το έτος 2013 8.

            Η πλήρης ευθυγράμμιση του Κ. Γρηγορόπουλου με τον υπουργό Ν.Δένδια είναι τέτοια που επεκτείνεται ακόμη και σε ζητήματα καταστολής. Δεν ξεχνάμε ότι εταιρεία σεκιούριτι, αμοιβόμενη από πόρους του νοσοκομείου, φύλαγε επί ένα τετράμηνο το καμένο κτίριο της κατάληψης Δράκα στη Λ. Αλεξάνδρας 15 ιδιοκτησίας Νοσοκομείου Κέρκυρας, λίγα μέτρα απόσταση από την γενική αστυνομική διεύθυνση, προκειμένου αυτή να μην επανακαταλειφθεί και ξαναλειτουργήσει. Ούτε ξεχνάμε την πιο πρόσφατη επέμβαση της αστυνομίας μέσα στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, για την εκκένωση κτιρίου ιδιοκτησίας Νοσοκομείου, στις 9.4.2013, που έγινε κατόπιν εντολής του Γρηγορόπουλου, με αποτέλεσμα τη σύλληψη 10 φοιτητών.

ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΕΣΤΙΕΣ

            Ας παραθέσουμε άλλη μια δική μας ”μη ρεαλιστική” πρόταση, που θα έλυνε ένα ακόμη χρόνιο πρόβλημα, που αφορά τη στέγαση των φοιτητών του Ιονίου Πανεπιστημίου. Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται το φαινόμενο φοιτητές να εγκαταλείπουν την Κέρκυρα ακόμη και τις σπουδές τους, αφού δεν εχουν χρήματα για τη στέγαση και την διαβιωσή τους. Το πανεπιστήμιο έδω και πολλά χρόνια χρησιμοποιεί ως φοιτητική εστία ένα κτίριο 74 δωματίων, αριθμός αναντίστοιχος με τον αριθμό των χιλιάδων φοιτητών του Ιονίου Πανεπιστημίου. Παρόλα αυτά, το πανεπιστήμιο σπαταλούσε (και σπαταλάει) υπέρογκα ποσά μισθώνοντας ξενοδοχεία, ώστε να στεγάζει τους φοιτητές του, εδώ και δύο δεκαετίες. Παρόλα αυτά, μέχρι και σήμερα, το μεγαλύτερο μέρος των φοιτητών εξακολουθεί να στεγάζεται με ενοίκιο. Μόνο για το έτος 2008-09, οι πρυτανικές αρχές έδωσαν στους ξενοδόχους το ποσό των 1.033.362 ευρώ, το 2009-10 ποσό 1.120.046 ευρώ,το 2010-11 ποσό 780.325 ευρώ, το 2011-12 ποσό 307.174 ευρώ και το έτος 2012-13 643.307 ευρώ 9 !

            Οι πρυτανικές αρχές, από τη μετακόμιση του νοσοκομείου το 2009 μέχρι σήμερα, θα μπορούσαν να έχουν διεκδικήσει να παραχωρηθεί το κτίριο του παλιού νοσοκομείου στο πανεπιστήμιο. Το συγκεκριμένο κτίριο, είναι ήδη αρκετά καλά διαμορφωμένο στο εσωτερικό του, ώστε να μπορεί να αποτελέσει φοιτητική εστία με ασυγκρίτως λιγότερα χρηματα από αυτά που δόθηκαν στους ξενοδόχους τα προηγούμενα χρόνια.

            Απ’ότι φαίνεται,όμως, ούτε αυτή η εναλλακτική πρόταση για χρήση του κτιρίου είναι αρκετά ρεαλιστική και βιώσιμη για τους Κ.Γρηγορόπουλο και Ν.Δένδια. Προφανώς, την ίδια άποψη θα ασπάστηκε και η σημερινή πρύτανης του Ι.Π Σ.Παπασαλλή. Αυτή που με χρήματα του πανεπιστημίου παραβρέθηκε στο συνέδριο της Ν.Δ στη Δ.Ε.Θ 10, αυτή που δαπανά το εξωφρενικό ποσό των 133.000 ευρώ σε εταιρία σεκιούριτι (για το διάστημα από 01-02-13 εώς 31-12-13) για τη φύλαξη (!) των κτιριακών εγκαταστάσεων του πανεπιστημίου11 (άραγε τι προστατεύουν και από ποιον); Αυτή που προέβη σε δωρεά 48.000€ στο Δήμο Αθηναίων για τη δημιουργία γλυπτοθήκης ταφικής τέχνης στο 1ο Νεκροταφείο Αθηνών 12. Τέλος, δεν ξεχνάμε ότι είναι αυτή που έδωσε εντολή για την εκκένωση του φοιτητικού στεκιού στις αρχές Αυγούστου του 2012 από την αστυνομία, όπως και ήταν υπεύθυνη για την αναίτια σύλληψη των 28 φοιτήτων στο κτίριο της πρυτανείας στις 17/1/2013 13.

ΠΩΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΣΕ ΜΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

            Φαίνεται ότι ο Ν.Δένδιας έκανε προσωπική του υπόθεση το θέμα της παραχώρησης του κτιρίου του παλιού νοσοκομείου στα χέρια του, κινώντας γη και ουρανό για να το επιτύχει. Απέσπασε την συγκατάθεση του πλέον απαραίτητου προσώπου, του διοικητή του νοσοκομείου, ο οποίος προέβη σε μια ενέργεια επιζήμια για το ίδιο το νοσοκομείο που διοικεί. Εξασφάλισε την υπογραφή του υπουργού υγείας Ανδρέα Λυκουρέντζου, τον οποίο και ευχαρίστησε δημόσια 14, για τη γενναιοδωρία του να “χαρίσει” ένα κτίριο αρμοδιότητας του υπουργείου του. Η κυβέρνηση προσπαθούσε επί μήνες να “περάσει” την παραχώρηση του κτιρίου στο υπουργείο δημόσιας τάξης, με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου του υπουργείου εργασίας και υπουργείου υγείας. Η μεθόδευση αυτή απορρίφθηκε δύο φορές στην Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της βουλής, διότι, ακόμη και για την αστική μνημονιακή δημοκρατία τους, προέκυπταν θέματα αντισυνταγματικότητας. Τελικά ο Ν.Δένδιας φρόντισε να χρησιμοποιηθεί το κτίριο όπως ενδιαφέρει τον ίδιο, “περνώντας” την παραχώρηση με τροπολογία σε νόμο για την “Ανασυγκρότηση του Υπουργείου Ναυτιλίας και Αιγαίου” (!), μπερδεύοντας προφανώς τα πελάγη. Ακολουθήθηκε λοιπόν το γνωστό παραθυράκι που έχει επιτρέψει τα τελευταία χρόνια σε αυτήν την κυβέρνηση να νομοθετεί ό,τι την βολεύει, όποτε τη βολεύει, δίχως να δίνει λογαριασμό σε κανέναν.

            ΠΕΣ ΜΟΥ ΤΙΣ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ ΣΟΥ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ

            Το σκάνδαλο της παραχώρησης του κτιρίου του παλιού νοσοκομείου στην αστυνομία δείχνει με τον καλύτερο τρόπο τις προτεραιότητες του σύγχρονου εξευρωπαϊσμένου αστυνομικού κράτους. Οι κοινωνικές ανάγκες μπαίνουν στο περιθώριο, οι γνώμες των τοπικών κοινωνιών αγνοούνται πλήρως, η βιτρίνα του κράτους πρόνοιας θρυμματίζεται και τη θέση της παίρνει το κράτος τάξης και ασφάλειας. Οι εξουσιαστές δεν έχουν πλέον κανένα ενδιαφέρον για την ιατρική περίθαλψη και την παιδεία των υπηκόων τους. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η καταστολή και η καθυπόταξη των κοινωνικών αντιστάσεων. Η εγκατάσταση των αστυνομικών δυνάμεων στα κέντρα των πόλεων είναι κομβικό σημείο για την επίτευξη αυτού του στόχου.

            Μπαίνουμε σε μια εποχή που το κράτος θα το βλέπουμε μόνο στην αστυνομική στολή. Η χώρα ήδη διολισθαίνει με ταχείς ρυθμούς σε τριτοκοσμικές συνθήκες, όσον αφορά τις κοινωνικές παροχές. Σύντομα, η εικόνα των άνεργων, άστεγων και εξαθλιωμένων ανθρώπων θα βρίσκεται σε ισχυρή αντίθεση με την εικόνα των καλοταϊσμένων, καλοπληρωμένων και πλήρως εξοπλισμένων αστυνομικών δυνάμεων, όπως άλλωστε ήδη είναι φανερό στα μεγάλα αστικά κέντρα. Όπως ακριβώς αρμόζει σε μια τριτοκοσμική χώρα.

Τουλάχιστον μέχρι να αποφασίσουμε να αντεπιτεθούμε και να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας.

—————————————————————————-

1. Ενδεικτικά έχει ανακοινωθεί η δημιουργία νέας αστυνομικής ομάδας “ράμπο”, στα πρότυπα των αμερικανικών ομάδων κρούσης, με βαρύ οπλισμό και θωρακισμένα οχήματα παντός εδάφους πολύ υψηλού κόστους (από 300.000 έως 500.000 ευρώ έκαστο). Αποστολή τους είναι να αντεπεξέρχονται με πολύ μειωμένες απώλειες (δικές τους, για τον κόσμο ποιος νοιάζεται) σε ανταλλαγές πυροβολισμών μέσα στις πόλεις. Επίσης έχει ανακοινωθεί η δημιουργία ειδικών ομάδων καταστολής διαδηλώσεων, που θα συνδράμουν σε ειδικές περιπτώσεις τις διμοιρίες των ΜΑΤ. (Πηγή: Τύπος της Κυριακής, 2.9.2012)

2. Εντελώς ενδεικτικά και μεταξύ πολλών άλλων: α) 3 οχήματα van με ραντάρ, ανιχνευτές κίνησης, κάμερες κανονικές και θερμικής απεικόνισης, αποστασιόμετρο, σύστημα επικοινωνίας και μεταφοράς δεδομένων, συνολικού κόστους 2.800.000 ευρώ. β) 2 οχήματα van με θερμικές κάμερες και κάμερες X-ray, συνολικού κόστους 2.300.000 ευρώ. γ) 2 ελικόπτερα με συστήματα παρακολούθησης, καταγραφής και κρυπτογραφημένης μετάδοσης εικόνας συνολικού κόστους 14.000.000 ευρώ, δ) 25 οχήματα μεταφοράς σκύλων (!) συνολικού κόστους 800.000 ευρώ, ε) 20 κάμερες ασφαλείας θερμικής απεικόνισης, συνολικής αξίας 1.000.000 ευρώ – 50.000 ευρώ η κάμερα… (πηγή: astynomia.gr – επίσημη ιστοσελίδα της αστυνομίας).

3. πηγή: corfupress.com, 16.12.2012

4. βλ. εισήγηση δημάρχου και απόφαση δημοτικού συμβουλίου 26.10.2009

5. πηγή: http://egesyk.wordpress.com/ Ένωση Γιατρών ΕΣΥ Κέρκυρας

6. πηγή: υπ’ αρ. πρωτ. 3429/19.2.2013, 1/2013 προκήρυξη μειοδοτικού διαγωνισμού ΓΝΚ

7. πηγή: υπ’ αρ. πρωτ. 21646/20.12.2011, 6/2011 προκήρυξη διαγωνισμού ΓΝΚ

8. πηγή: υπ’ αρ. πρωτ. 5016/8.3.2013, 3/2013 προκήρυξη διαγωνισμού ΓΝΚ

9. πηγή:απολογισμός πεπραγμένων Πρυτανίας Ιονίου Πανεπιστημίου που κοινοποιήθηκε στα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας στις. Για το έτος 2013, βλ. υπ’ αρ. πρωτ. 4278/21.12.2012 διακήρυξη ανοιχτού διαγωνισμού Ιονίου Πανεπιστημίου

10. πηγή: υπ’ αρ. πρωτ. Δ.Δ2/3640/14.9.2011 εντολή μετακίνησης εκτός έδρας Ιονίου Πανεπιστημίου

11. πηγή: υπ’ αρ. πρωτ. 4247/21.12.2012 διακήρυξη ανοιχτού διαγωνισμού Ιονίου Πανεπιστημίου

12. πηγή: 20/28.3.2012 πρακτικό συνεδρίασης, Διαύγεια, ΑΔΑ: Β4Γ646Ψ8ΝΨ-4Α1

13. πηγή: corfupress.gr 22.1.2013

14. πηγή: http://dendias.gr/gr/read/1177 Επίσημη ιστοσελίδα του Ν. Δένδια