Σε περιόδους συστημικής κρίσης, όταν δηλαδή οι ενδογενείς αντιφάσεις του καπιταλισμού γίνονται αισθητές από όλα τα κομμάτια της κοινωνίας, ακόμα και τα τελευταία προσχήματα της αστικής δημοκρατίας καταρρέουν. Περικοπές μισθών, μαζικές απολύσεις, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, συνεχής άνοδος του δείκτη ανεργίας είναι μερικά από τα στοιχεία που συνθέτουν την κοινωνική πραγματικότητα, ως αποτέλεσμα των μέτρων που λαμβάνονται για την “ομαλή έξοδο από την κρίση”. Μέτρων που οδηγούν στην εξαθλίωση όλο και μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού, την ίδια στιγμή που η εργοδοτική τρομοκρατία, η απροκάλυπτη κατάργηση κεκτημένων εργασιακών δικαιωμάτων ακόμα και η ποινικοποίηση απεργιών είναι καθημερινά φαινόμενα.
Παράλληλα η όποια φωνή αντίστασης δεν συναινεί στις επιδιώξεις κράτους και αφεντικών έρχεται αντιμέτωπη με τους μηχανισμούς καταστολής· είτε αυτοί εκδηλώνονται άμεσα και ωμά (μπάτσοι), είτε έμμεσα και ιδεολογικά μέσω της συκοφάντησης των αγώνων και της καλλιέργειας φόβου (ΜΜΕ). Και βέβαια, οι κάθε είδους φασίστες, ως ένα δεκανίκι του συστήματος με συγκεκριμένο ρόλο, αναλαμβάνουν πρόθυμα την βρώμικη δουλειά της κρατικής καταστολής.
Είναι λογικό ο θεσμός της Παιδείας να μην μένει ανεπηρέαστος από αυτή την επίθεση. Νέοι νόμοι που αφορούν στο πανεπιστήμιο και συνδέονται άμεσα με τους σχεδιασμούς του κράτους για την οικονομία και την καταστολή, κάνουν την εμφάνισή τους. Ειδικότερα, η επίσημη κατάργηση του ασύλου φανερώνει την προσπάθεια μετατροπής των πανεπιστημιακών χώρων σε χώρους πειθαρχίας και υποταγής. Ακόμη, η φοιτητική μέριμνα και οι διάφορες φοιτητικές παροχές περικόπτονται. Συγκεκριμένα καταργούνται η δωρεάν στέγαση και σίτιση, η δωρεάν παροχή συγγραμμάτων, επιβάλλονται πιστωτικές μονάδες ECTS και δίδακτρα στα μεταπτυχιακά και όχι μόνο προγράμματα, ενώ, παρατηρείται εντατικοποίηση των σπουδών· δηλαδή ύπαρξη απουσιών, διαγραφές φοιτητών και όριο φοίτησης. Σαν να μην έφταναν αυτά, η κατοχή πτυχίου θα θεωρείται φορολογικό τεκμήριο, είτε εργάζεσαι είτε είσαι άνεργος.
Επιπλέον, την έλλειψη χρηματοδότησης έρχονται να καλύψουν εξωπανεπιστημιακοί φορείς. Με άλλα λόγια εισχωρούν στα πανεπιστήμια επιχειρήσεις και εταιρίες οι οποίες θα αντιμετωπίζουν τους φοιτητές αφενός ως πελάτες που θα πληρώνουν για να σπουδάσουν και, αφετέρου ως -απλήρωτους φυσικά- εργαζόμενους, οι οποίοι θα κάνουν έρευνα σε τομείς που θα επιφέρουν κέρδη στις ίδιες. Παράλληλα, η διοίκηση του πανεπιστημίου παραχωρείται σε ένα διοικητικό συμβούλιο όπου τον πρώτο λόγο θα έχουν οι manager, με αποτέλεσμα η φοιτητική φωνή να φιμώνεται.
Ως Via Revolta θεωρούμε πως η κατάσταση στα πανεπιστήμια δεν είναι αποκομμένη από την υπόλοιπη κοινωνική πραγματικότητα. Αντιλαμβανόμαστε πως η ρίζα των προβλημάτων στην εκπαίδευση δεν είναι μια μεμονωμένη κυβερνητική πολιτική, αλλά το σύνολο των δομών του καπιταλιστικού συστήματος στο οποίο ζούμε. Δεν οραματιζόμαστε ένα καλύτερο πανεπιστήμιο μέσα στο υπάρχον σύστημα. Οραματιζόμαστε η γνώση να είναι ελεύθερα προσβάσιμη από όλους μέσα σε μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας.
Προτάσσουμε την συλλογική αυτοοργάνωση στις σχολές, στα σχολεία, στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές. Προτάσσουμε την αλληλεγγύη ανάμεσα στους καταπιεσμένους. Προτάσσουμε την συμμετοχή στις γενικές συνελεύσεις, με βάση την αντιπαράθεση με ίσους όρους και την συνδιαμόρφωση. Προτάσσουμε τον αδιαμεσολάβητο, χειραφετημένο αγώνα δίχως, και ενάντια σε κομματικές καθοδηγήσεις και πάτρωνες. Εναντιωνόμαστε σε παραταξιακές λογικές ανάθεσης της επίλυσης των προβλημάτων μας σε φοιτητοσωτήρες. Εξάλλου θεωρούμε πως το πανεπιστήμιο, όπως και κάθε άλλος κοινωνικός χώρος, δεν είναι τσιφλίκι κανενός. Είτε είναι πρύτανης ή επίδοξος φοιτητοπατέρας, είτε οποισδήποτε άλλος αυτόκλητος σωτήρας.
Να πάρουμε επιτέλους τη ζωή μας στα χέρια μας
Να διαχειριστούμε οι ίδιοι τα προβλήματά μας
Για την καταστροφή των υπάρχουσων δομών