Για τη δημοκρατία τους είμαστε όλοι τρομοκράτες.
Την Παρασκευή 1 Φλεβάρη πραγματοποιούνται δύο ταυτόχρονες ληστείες στην Αγροτική Τράπεζα και στο Ταχυδρομείο, στο Βελβεντό Κοζάνης. Συλλαμβάνονται τέσσερις αναρχικοί αγωνιστές, τρεις στη Βέροια και ένας στον Πολύμυλο Κοζάνης. Μετά από τη σύλληψη οδηγούνται στα κεντρικά της αστυνομίας στη Βέροια όπου βασανίζονται απάνθρωπα και απροκάλυπτα από τα κρατικά σκυλιά. Ακολουθήθηκε η «τυπική» ανακριτική διαδικασία: κουκούλα στο κεφάλι, δεμένοι πισθάγκωνα με χειροπέδες και πολύωρο γρονθοκόπημα στο πρόσωπο. Την επόμενη της σύλληψης, δημοσιοποιούνται οι χλευαστικά επεξεργασμένες φωτογραφίες – με επιμελώς ατημέλητη χρήση του photoshop – και τα στοιχεία των συλληφθέντων, αναδεικνύοντας για ακόμα μια φορά τον καταλυτικό ρόλο των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης στην εξάλειψη οποιουδήποτε στοιχείου ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Σκοπός μας δεν είναι ούτε να θυματοποιήσουμε ούτε να ηρωποιήσουμε τους τέσσερις συντρόφους, αλλά να καταδείξουμε την βαναυσότητα του «κράτους δικαίου» και τη χυδαιότητα των εντολοδόχων του.
Και όπως μας λένε κυβερνητικοί φορείς: η βία είναι μονοπώλιο του κράτους. Όποιος τολμάει, λοιπόν, να σπάει το μονοπώλιο αυτό, βαφτίζεται από το νοσταλγό της χούντας, Δένδια, «τρομοκράτης». Ας μιλήσουμε λοιπόν για τρομοκρατία…
Όπως είχε πει και ο Μπρεχτ “Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυση μίας?”. Γιατί τρομοκρατία δεν είναι να επαναοικειοποιείσαι τον κλεμμένο από το κράτος και το κεφάλαιο (τράπεζες) κοινωνικό πλούτο, τον οποίο ο ίδιος έχεις παράξει. Οι τράπεζες αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο του καπιταλιστικού συστήματος το οποίο εξ’ ορισμού συντηρείται και διαιωνίζεται μέσω της οικονομικής και κοινωνικής ανισότητας, της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και του κοινωνικού κανιβαλισμού. Ειδικά σήμερα που τα παραπάνω οξύνονται, οι τράπεζες παίζουν ακόμα πιο καθοριστικό ρόλο καθώς την εξαθλίωση που βιώνουμε, τη βιώνουμε ακριβώς γιατί η όλη προσπάθεια καταπολέμησης της κρίσης (μνημόνιο, περικοπές κλπ) επικεντρώνεται στη διάσωσή τους. Μιας διάσωσης για την οποία θυσιάζονται τα όποια κεκτημένα μας αλλά και κυριολεκτικά ανθρώπινες ζωές. Όταν σε κάθε στενό των μεγαλουπόλεων κοιμάται ένας άστεγος , όταν μαθητές λιποθυμάνε λόγω ασιτίας και όταν τα είδη πρώτης ανάγκης γίνονται πλέον πολυτέλεια, τότε το να βαφτίζουν τρομοκρατία την απαλλοτρίωση, δείχνει το επίπεδο της κοινωνικής αποβλάκωσης που προσπαθεί να επιβάλλει η κυριαρχία.
Τρομοκρατία είναι να σου επιβάλλουν να ζήσεις με 400 ευρώ για βασικό μισθό. Τρομοκρατία είναι τα χαράτσια και το κόψιμο του ρεύματος . Τρομοκρατία είναι η αναμονή στις ουρές του ΟΑΕΔ. Τρομοκρατία είναι η διαρκής προσπάθεια για επιβίωση, η οποία δεν σου αφήνει περιθώρια να ζήσεις. Τρομοκρατία είναι οι καθημερινές πλέον αυτοκτονίες. Τρομοκρατία είναι τα δελτία των 8, η παραπληροφόρηση και η διάχυση του φόβου. Τρομοκρατία είναι οι μπατσοκρατουμένες πόλεις. Τρομοκρατία είναι η πρέζα. Τρομοκρατία είναι οι κάμερες παρακολούθησης που μας επιβλέπουν συνεχώς. Τρομοκρατία είναι τα κλουβιά, μέσα στα οποία η δημοκρατία τους στοιβάζει ανθρώπινες ψυχές. Τρομοκρατία είναι οι δολοφονίες μεταναστών από φασίστες, ένστολους και μη. Τρομοκρατία είναι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Όλη αυτή η τρομοκρατία ενισχύεται και υλοποιείται από ένα ξέφρενο όργιο καταστολής. Καταστολή την οποία βιώνουμε όταν πορείες πνίγονται στα χημικά, διαδηλωτές τραυματίζονται από τα γκλομπς των μπάτσων, όταν απεργίες κηρύσσονται παράνομες και καταλήγουν σε επιτάξεις, όταν απελευθερωμένοι χώροι εκκενώνονται και σφραγίζονται, όταν άνθρωποι που αποκλίνουν από τη νόρμα στοχοποιούνται, όταν η επίσημη κρατική γραμμή είναι το ρουφιανιλίκι και όταν αγωνιστές βασανίζονται.
Η πρακτική των βασανιστηρίων από το κράτος δεν είναι καινούριο φαινόμενο, απλώς τώρα γίνονται ξεδιάντροπα και απροκάλυπτα. Σηματοδοτείται μια μετάβαση σε ένα νέο, αναβαθμισμένο καθεστώς καταστολής και τρομοκρατίας καθώς μέχρι τώρα φρόντιζαν οι βρωμιές τους να μη βγαίνουν στη φόρα. Αυτό άρχισε να αλλάζει από τον Οκτώβρη, με τη σύλληψη και τον βασανισμό των 15 αντιφασιστών στη ΓΑΔΑ, συνεχίστηκε και οξύνθηκε με την ολοφάνερη βαρβαρότητα με την οποία μεταχειρίστηκαν τους τέσσερις συλληφθέντες στην Κοζάνη. Η δικαιολογία αυτή τη φορά ήταν ότι οι τραυματισμοί προκλήθηκαν μόνο κατά τη διάρκεια της σύλληψής τους καθώς υποτιθέμενα αντιστάθηκαν. Φυσικά, οι βασανιστές μέσω της ΕΔΕ που διεξήχθη κρίθηκαν αθώοι. Η κρατική επιδίωξη είναι ολοφάνερη: αυτή η μοίρα περιμένει όποιον τολμάει και αντιστέκεται ή φέρεται επιθετικά προς το κράτος και τους υποστηριχτές του.
Εντωμεταξύ, τα ΜΜΕ έρχονται να απογειώσουν τις κινηματογραφικές επιχειρήσεις της ΕΛ.ΑΣ. και του Δένδια, δημοσιοποιώντας και ουσιαστικά επαινώντας τα επιτεύγματά τους. Η διαπόμπευση γίνεται πλέον κοινή πρακτική ξεκινώντας από τις “τρομοκρατικές” οργανώσεις, συνεχίζοντας με τις οροθετικές ιερόδουλες, με τις φάτσες διαδηλωτών σε πορείες και καταλήγοντας σε οποιοδήποτε μέλος του ανταγωνιστικού κινήματος πέσει στα χέρια τους. Εν αντιθέσει, οποιοσδήποτε φασίστας μαχαιρώνει μετανάστες και αντιφασίστες, έχει πυροβόλα όπλα σπίτι του και συμμετέχει στα τάγματα εφόδου, εκεί που το κράτος δε θέλει να φανεί, φυσικά βρίσκεται στο απυρόβλητο. Από τη μία, όλο αυτό συντελεί σε μια έντεχνη προσπάθεια εκφοβισμού οποιουδήποτε διαφωνεί με τις κρατικές μεθοδεύσεις και από την άλλη επιχειρεί να καλλιεργήσει την απάθεια στους φιλήσυχους τηλεθεατές και ευυπόληπτους πολίτες.
Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, οι ληστές μιας τράπεζας θα αντιμετωπίζονταν ως ποινικοί, και μόνο. Εδώ όμως έρχεται το γεγονός ότι οι 4 σύντροφοι είναι αναρχικοί και το δηλώνουν απερίφραστα. Η κυριαρχία αυτό δεν το συγχωρεί, ούτε το ανέχεται. Έχει ουσιαστικά επιστρέψει το ιδιώνυμο όπου, αν είσαι αναρχικός ή μέρος του ριζοσπαστικού κινήματος εν γένει, διώκεσαι για τις πολιτικές σου πεποιθήσεις και πράξεις. Εδώ θέλουμε να σταθούμε στην στάση των 4 συντρόφων, η οποία από την πρώτη στιγμή παρέμεινε αξιοπρεπής και αμετακίνητη. Η αλληλεγγύη μας είναι δεδομένη σε κάθε αγώνα τους.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ Α. ΜΠΟΥΡΖΟΥΚΟ, Ν. ΡΩΜΑΝΟ, Ι. ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ, Δ. ΠΟΛΙΤΗ