Month: December 2012

Την Πέμπτη 20.12.2012 στις 07.00 το πρωί δεκάδες μπάτσοι όλων των ειδών εισβάλλουν παρουσία εισαγγελέα στο κτίριο της Κατάληψης Villa Amalias στην Αθήνα, στην οδό Αχαρνών και Χέυδεν. Η Villa Amalias, κατειλημμένη από το έτος 1990, είναι από τις πιο παλιές καταλήψεις στη χώρα. Εκτός από κατάληψη στέγης, έχει πραγματικά τεράστια ιστορία στους κοινωνικούς αγώνες. Στα 22 χρόνια της ύπαρξής της έχει διοργανώσει αμέτρητες πολιτικές εκδηλώσεις και συζητήσεις, πορείες, θεατρικές παραστάσεις και συναυλίες, στους χώρους της στεγάζει τυπογραφείο και έχει σηκώσει στις πλάτες της έναν ανεκτίμητο αντιφασιστικό αγώνα που εκτείνεται σε βάθος εικοσαετίας.

H Κατάληψη της Villa Amalias είναι ένα από τα σημαντικότερα αναχώματα κατα του νεοφασισμού και των μαχαιροβγαλτών της χρυσής αυγής που προσπαθούν εδώ και χρόνια να μετατρέψουν το κέντρο της Αθήνας σε Πλατεία Αγίου Παντελεήμονα. Η Βίλα Αμαλίας έχει δεχτεί δεκάδες επιθέσεις από τα φασιστικά πιθηκοειδή στη διάρκεια της ιστορίας της, τα οποια είχαν πάντα στο πλευρό τους την αστυνομία. Στην ευρύτερη περιοχή λειτουργεί επίσης η Κατάληψη Πατησίων και Σκαραμαγκά, η κατάληψη Λέλας Καραγιάννη, και η λαϊκη συνέλευση πλατείας Βικτωρίας, που στέκονται με την παρουσία τους εμπόδιο στις προσπάθειες κράτους και παρακράτους για να επιβάλλουν το φόβο, τα φασιστικά νυχτερινά μαχαιρώματα κατά των μεταναστών, το εμπόριο της πρέζας και την πώληση προστασίας στα μαγαζιά της περιοχής. Το παρακράτος δεν μπόρεσε μέχρι σήμερα να ξεφορτωθεί αυτή τη νησίδα ελευθερίας και αντίστασης. Και εδώ έρχεται να προσφέρει την πολύτιμη βοήθειά του η άκρως (δεξιά) επιτυχημένη επιλογή του κερκυραϊκού λαού Νίκος Δένδιας.

Η Δένδειος Λογική σπάει κόκκαλα: Τα μπουκάλια της μπύρας από το καφενείο και τις μαζικότατες συναυλίες είναι εν δυνάμει βόμβες μολότοφ. Το πετρέλαιο της σόμπας είναι εμπρηστικό υλικό. Η συμμετοχή σε πορείες είναι “τρομοκρατία”. Ο διαδηλωτής είναι κουκουλοφόρος. Ο αντιφασιστικός αγώνας είναι κακούργημα. Η αριστερά και ο νεοναζισμός αποτελούν “άκρα” και δεν διαφέρουν σε τίποτα. Τα πολιτικά και επιχειρηματικά παράσιτα που ζουν εις βάρος της κοινωνίας είναι νόμιμα. Η τρικομματική συμμορία που κυβερνά αυτή τη χώρα είναι δημοκρατία. Η κλίκα που ψηφίστηκε από το 30% του 60% του λαού έχει δικαίωμα να νομοθετεί όπως της αρέσει, να απολύει όποιον θέλει, να δέρνει και να συλλαμβάνει απεργούς, να βασανίζει κατά το δοκούν μέσα σε αστυνομικά τμήματα, να διαπομπεύει στα μίντια διαδηλωτές, οροθετικές γυναίκες και όποιον άλλον θέλει – για λόγους “δημόσιας τάξης” βεβαίως – να φιμώνει δημοσιογράφους, να ξεπουλάει τη δημόσια περιουσία, να ξεριζώνει δάση για να χαρίζει χρυσάφι σε όποιον επιχειρηματία θέλει, να βάζει όσους φόρους θέλει όποτε θέλει, να φυλακίζει και να κόβει το ρεύμα σε όποιον δεν έχει να πληρώσει, να αφαιρεί συντάξεις από ανάπηρους, να κλείνει παιδικούς σταθμούς, να σταματά να χορηγεί φάρμακα σε υπερήλικες. Και γενικώς για τέσσερα χρόνια από την εκλογή της να κάνει ότι γουστάρει. Ακόμη και τα κοινοβουλευτικά προσχήματα έχουν πια καταρρεύσει, αφού η κυβέρνηση νομοθετεί πλέον με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, χωρίς κοινοβουλευτική ψηφοφορία. Κατά τα λοιπά, δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας: οι εστίες ανομίας θα παταχθούν. Οι κατειλημμένοι χώροι που σφύζουν απο ζωή και πολιτικό λόγο θα κατασταλούν.

Το μήνυμα είναι σαφές, και όποιος δεν το έχει καταλάβει ας ανοίξει τα μάτια του: η ενασχόληση με τα κοινά είναι αδίκημα. Στη χώρα αυτή υπάρχει χώρος μόνο για ηλίθιους καταναλωτές, τηλεορασόπληκτα ζόμπι, χρυσαυγίτες μαχαιροβγάλτες και πειθήνιους ψηφοφόρους.

Οτιδήποτε άλλο άλλωστε είναι έξω από την πολιτική οπτική του ακροδεξιού υπουργού Νίκου Δένδια. Στα νιάτα του ήταν μέλος της φασιστικής οργάνωσης ΕΝΕΚ (Ενιαίο Εθνικιστικό Κίνημα), ομοϊδεάτης του τσεκουροφόρου Μάκη Βορίδη, επίσης μέλους της ίδιας οργάνωσης. Ο τελευταίος ήταν επίσης πρόεδρος και μιας άλλης φασιστικής οργάνωσης, της χουντικής νεολαίας ΕΠΕΝ, διαδεχόμενος στην προεδρία της τον σημερινό αρχηγό της χρυσής αυγής Νίκο Μιχαλολιάκο. Και ιδού τα μόνα άκρα που υπάρχουν σήμερα στην ελληνική πολιτική σκηνή: η ακροδεξιά κυβέρνηση, το νεοναζιστικό δεκανίκι της και η αστυνομία υπό τις διαταγές τους.

Οι εργατικές κινητοποιήσεις έχουν καταλαγιάσει ή εξαντλούνται σε 24ωρα πυροτεχνήματα. Οι μετανάστες υφίστανται το θεσμοθετημένο πογκρόμ του ξένιου δία και ενταφιάζονται μαζικά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Πλέον η κυβέρνηση στρέφει την προσοχή της στον πραγματικό εσωτερικό εχθρό, που ειναι τα ριζοσπαστικά κομμάτια της κοινωνίας. Ο αναρχικός / αντιεξουσιαστικός χώρος, πάντα εχθρευόταν αυτό το σάπιο οικονομικό και πολιτικό σύστημα, και γι’ αυτό ήταν πάντα στο στόχαστρο της εξουσίας. Σήμερα αποτελεί την πρώτη προτεραιότητα μιας κυβέρνησης που άλλωστε δεν κάνει τίποτε άλλο από το να νομοθετεί κατ’ εντολή των δανειστών της και να ασχολείται με την καταπολέμηση κάθε εστίας αντίστασης.

Όμως το κράτος ξεχνά ότι ο αναρχικός / αντιεξουσιαστικός χώρος απαρτίζεται από ανθρώπους συνειδητοποιημένους, αποφασισμένους, και με ισχυρή αλληλεγγύη που ξεπερνά το φόβο της καταστολής και της τρομοκρατίας τους. Οι καταλήψεις είναι αγκάθια. Το κράτος για να τις πάρει θα ματώσει.

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ VILLA AMALIAS.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Αλληλέγγυοι, Αλληλέγγυες από Κέρκυρα

“Είμαστε εδώ και 22 χρόνια σε ένα κτήριο που είχαν εγκαταλείψει για δεκαετίες. Το συντηρούμε και του δίνουμε ζωή. Είμαστε μια κατάληψη που έχει πάντα τις πόρτες ανοιχτές σε ομάδες, άτομα και εγχειρήματα που προάγουν τον αντιεμπορευματικό πολιτισμό, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τους κοινωνικούς, αντιφασιστικούς και ταξικούς αγώνες. Η Βίλλα Αμαλίας δίνει μια σοβαρή μάχη για να προστατέψει όχι δέκα ντουβάρια, αλλά τις επιθυμίες τα όνειρα και τις ελπίδες για μια ζωή πιο ελεύθερη για όλους.

Η παραπάνω αφίσα κολλήθηκε στην πόλη της Κέρκυρας από αλληλέγγυους-ες.

 

O στρατός θα χάσει κι εμάς – Μαζική, δημόσια δήλωση αρνησης στράτευσης.

Ας το πούμε απλά. Δε γουστάρουμε να πάμε φαντάροι. Δε θέλουμε το στρατό ούτε για εμάς, ούτε για κανέναν. Μας απωθεί ένας μηχανισμός εξουσίας, ιεραρχίας, απόλυτης πειθαρχίας, παραλογισμού, ισοπέδωσης της προσωπικότητας, της διαφορετικότητας, της ιδιαιτερότητας. Ένας μηχανισμός που υπάρχει για να ασκεί βία προς τρίτους, αλλά και στους ίδιους τους “μετέχοντες” σε αυτόν.
Γνωρίζουμε τι ρόλο έχουν παίξει οι στρατοί ως σφαγείς της ιστορίας, κατακτητές, δυνάμεις κατοχής ή εσχάτως “ειρηνευτικές δυνάμεις” και “ανθρωπιστικές αποστολές”. Ξέρουμε και τα παράσημα του “δικού μας” εθνικού στρατού. Το ρόλο του στις δικτατορίες τόσο τις προπολεμικές όσο και κυρίως της επταετίας. Τις διεθνείς του αποστολές στην Ουκρανία, στην Κορέα, στη Βοσνία, το Κόσοβο, το Αφγανιστάν.
Αν υπάρχει κάποιο νόημα στη λέξη πατρίδα σίγουρα για εμάς δεν είναι το μίσος για το γείτονα Τούρκο, Μακεδόνισσα, Αλβανό κτλ. εργαζόμενο, μαθήτρια, φοιτητή που αναγκάζεται να καταπίνει τις αντίστοιχες αηδίες περί εθνικού συμφέροντος που μας ταΐζει και η εγχώρια άρχουσα τάξη και η στρατοκρατική κάστα (ευτυχώς αδύναμη και σε απαξίωση όσο ποτέ σε αυτή τη χώρα). Μας είναι ξεκάθαρο πως το μέτωπο σύγκρουσης που διαλέγουμε είναι ενάντια στο αφεντικό μας, στο λαμόγιο πολιτικό που μας κυβερνά, τους κεφαλαιοκράτες του τόπου που μας κοροϊδεύουν στα μούτρα, έναντια στον κάθε τύπου φασίστα της διπλανής πόρτας και όχι εναντίον των απέναντι (που η αμαρτία τους είναι απλά ότι γεννήθηκαν απέναντι).
Μας εξοργίζουν οι στρατιωτικές δαπάνες. Έχουμε δέκα χρόνια που τελειώσαμε το σχολείο, πολύ λίγα που βγάλαμε την όποια κάποια σχολή μας, μόλις (άλλα ήδη) 2-3 τουλάχιστον που μπήκαμε στην εργασία. Δεν προλάβαμε να ξεχάσουμε τις ελλείψεις στα προηγούμενα χρόνια σε δασκάλους, σε υποδομή, σε βιβλία και γενικά σε δυνατότητες. Κι έχουμε ήδη νιώσει στο πετσί μας την τρομοκρατία του βασικού μισθού, την αγωνία αν θα μας κολλήσουν ένσημα ή όχι, αφού (λέμε τώρα) μετά από πολύ κόπο γλιτώσαμε από την αγωνία αν θα έχουμε δουλειά. Την ίδια στιγμή τα αεροπλάνα του στρατού ψηλότερα και περισσότερα πετούν, οι φρεγάτες μακρύτερα πλέουν. Κανένας μπαμπούλας για εχθρούς του έθνους δεν μας πείθει για την ανάγκη αυτών των εξοπλισμών, και σίγουρα το δόγμα “για να έχεις ειρήνη, ετοιμάσου για πόλεμο” είναι από τα πιο άρρωστα που σκέφτηκε ποτέ ανθρώπου νους.

Μας κάθεται στο σβέρκο κι ο κοινωνικός ρόλος του στρατού. Ένα ακόμα κεφάλαιο στη γραμμικότητα της ζωής μας. Ένας χρόνος έξω από τον κόσμο, μακριά από όσα αγαπούμε, από όσα κάνουμε, από τους αγώνες μας. Κι αυτό γιατί «οι εμπειρίες από το στρατό είναι αξεπέραστες», «το κλίμα φανταστικό» (σχεδόν θλίψη προκαλούν αυτές οι ατάκες) και κυρίως γιατί θα γίνουμε (επιτέλους) άντρες. Ε, όχι, αν η αντροσύνη είναι αυτό που είστε, κρατήστε την για τον εαυτό σας, ας παραμείνουμε παιδιά, ας μπορούμε να αγγίξουμε και τη θηλυκή (ή όποια άλλη) πλευρά μας.

Τι νόημα έχει αν δε βγεις να το φωνάξεις;

Αισθανόμαστε αλληλέγγυοι με καθέναν που αρνείται την ένταξη στο στρατιωτικό μηχανισμό, που αμφισβητεί δια της απουσίας του ή της πάσης φύσεως διαφορετικής – εναλλακτικής στάσης του την υποχρεωτική στράτευση. Με αυτούς που βγάζουν τη γλώσσα και πηδούν από τη βάρκα ή διαλέγουν άλλο καράβι. Απλά δεν είναι αυτό που μας ταιριάζει, αυτό που (μετά από πολλή σκέψη και κουβέντα) διαλέγουμε. Θαρρούμε πως είναι πια ώριμος ο καιρός να βγούμε και να αρνηθούμε τη στράτευση πολιτικά, δημόσια και ωραία. Πως χρειάζεται να σπάσει η σιωπή γύρω από το θέμα, να δημιουργηθεί ένα ρήγμα στο πλέγμα της βεβαιότητας πως “έτσι έχουν τα πράγματα” και της αφωνίας των σκέψεων ότι δεν είναι μόνο έτσι. Να μιλήσουμε ξεκάθαρα για κατάργηση της υποχρεωτικής στράτευσης (σκεπτόμενοι διαρκώς την κατάργηση του στρατού ως τέτοιου), αρνούμενοι μαζί με αυτήν κάθε δικαίωμα του στρατού και του κράτους να μας την επιβάλλουν. Να κάνουμε σαφές και αδιαπραγμάτευτο το δικαίωμά μας στην συνειδητή και “στρατευμένη” προσφορά του χρόνου, της διάθεσης, της γνώσης και της κάθε ικανότητάς μας στις κοινωνικές δράσεις και τα κοινωνικά πεδία που ιεραρχούμε υψηλότερα και στα οποίες γνωρίζουμε καλύτερα από κάθε υδροκέφαλο μηχανισμό πως μπορούμε να προσφέρουμε περισσότερο.
Χαιρόμαστε και γεμίζουμε δύναμη από τη συνάντησή μας και την αβίαστη απόφαση της συμπόρευσής μας. Βρεθήκαμε και ενώνουμε διαθέσεις και δυνάμεις για να κινηθούμε όχι, όπως θα μας προτιμούσαν, κατά μονάδες χαμένες στην επικαιρότητα και το χάος των γεγονότων, αλλά ως συλλογικότητες, μικρές ή μεγαλύτερες με αλληλεγγύη και αμοιβαία εμπιστοσύνη με λόγο επιθετικό και ξεκάθαρο.
Στις σειρές του Μαΐου και του Αυγούστου του 2010, κάποιοι ούτε θα παρουσιαστούμε, ούτε θα κρυφτούμε. Θα φορέσουμε καλοκαιρινά κι όχι παραλλαγή, θα κάνουμε κάμπινγκ κι όχι στρατόπεδο. Γνωρίζοντας τις ενδεχόμενες συνέπειες και αναλαμβάνοντας πλήρως τις ευθύνες της επιλογής μας, θα αρνηθούμε το στρατιωτικό μας πεπρωμένο, διατηρώντας ακέραιη την πολιτική και κοινωνική μας υπόσταση.

 Μάιος 2010, Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Γιάννενα-Κόρινθος,

Παναγιώτης Σιαβελής
Άγγελος Νικολόπουλος
Μόρις Ζαφειριάδης
Δημήτρης Σωτηρίου
Μενέλαος Εξίογλου
Ευάγγελος Ζώης
Σταύρος Κεφάλας

17 Νοέμβρη, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης: μπάτσοι μπουκάρουν στον πανεπιστημιακό χώρο, καταπατώντας το άσυλο, κάνοντας χρήση χημικών και συλλαμβάνοντας 16 φοιτητές. Ίδιος χώρος, λιγότερο από δύο εβδομάδες αργότερα: ΜΑΤ και ένας συρφετός μπάτσων και ασφαλιτών εισβάλλουν στο πανεπιστήμιο με σκοπό να καταστείλουν την κατάληψη των απεργών εργολαβικών υπαλλήλων στο κτίριο διοίκησης, εφαρμόζοντας σχετική εισαγγελική απόφαση. Μια απόφαση που πάρθηκε ύστερα από επιστολή της πρυτανικής αρχής και άλλων μεγαλοκαθηγητών και ζητούσε την παρέμβαση του κράτους για τερματισμό της κατάληψης. Αποτέλεσμα η σύλληψη 11 απεργών και η καταδίκη τους σε 8μηνη φυλάκιση.

Η άρση του ασύλου στο ΑΠΘ ήταν ένα ακόμα περιστατικό ωμής καταστολής, μιας κοινωνικής αντίστασης που έρχεται να προστεθεί σε τόσα άλλα.

Απεργίες ποινικοποιούνται και καταστέλλονται βίαια, αντιφασίστες συλλαμβάνονται και βασανίζονται στα κρατητήρια, μετανάστες φυλακίζονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, στοιχεία διαδηλωτών δημοσιοποιούνται με σκοπό τη διασφάλιση της “δημόσιας τάξης”, καταλήψεις και αυτοοργανωμένα εγχειρήματα εκκενώνονται. Την ίδια στιγμή η συκοφάντηση των κοινωνικών αγώνων και η καλλιέργεια κλίματος φόβου και αποπροσανατολισμού από τα ΜΜΕ είναι δεδομένη. Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν πως ο ολοκληρωτισμός γιγαντώνεται και η καταστολή οποιασδήποτε φωνής αντιτίθεται στα σχέδια κράτους και κεφαλαίου οξύνεται.

Γεγονός που επιβεβαιώνει αναντίρρητα το “καθεστώς έκτακτης ανάγκης” το οποίο μας έχει επιβληθεί. Αυτά συμβαίνουν επειδή η κοινωνία έχει φτάσει στα όρια της και όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της αντιτίθεται στις κρατικές μεθοδεύσεις και πρακτικές. Η κυριαρχία, φοβούμενη την επερχόμενη γενικευμένη κοινωνική έκρηξη χτυπάει βίαια τους κοινωνικούς αγώνες με σκοπό να τους ανακόψει και να τρομοκρατήσει το κοινωνικό σώμα ακόμα περισσότερο.

Όμως κάθε βίαιη “πρακτική εκτάκτου ανάγκης” πρέπει να επικυρώνεται από “θεσμούς εκτάκτου ανάγκης”. Έτσι η αναβαθμισμένη καταστολή συναντά την αναβαθμισμένη νομοθεσία. Με αυτόν τον τρόπο, νόμιμα πλέον, καταπατάται κάθε εργασιακό δικαίωμα, περικόπτονται μισθοί, οι δαπάνες για την υγεία δεν επαρκούν για σχεδόν τίποτα, ο ολοένα αυξανόμενος αριθμός ανέργων μένει χωρίς επιδόματα, οι άστεγοι πληθαίνουν, η παιδεία χάνει τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της.

Ειδικότερα για τα πανεπιστήμια: αφενός, φανερώνει την επιδίωξη μετατροπής των πανεπιστημιακών χώρων σε χώρους κανονικότητας. Σε απονεκρωμένους κοινωνικά χώρους όπου θα βασιλεύουν η τάξη και η πειθαρχία. Σε χώρους που η γνώση θα παραχωρείται επί πληρωμή, σε χώρους που κουμάντο θα κάνουν τα Συμβούλια Ιδρύματος και οι ιδιώτες. Αφετέρου η, επίσημη πλέον, κατάργηση του ασύλου κάνει ευκολότερη την εισβολή των μπάτσων στους πανεπιστημιακούς χώρους, ώστε να χτυπήσουν την όποια εστία αντίστασης δημιουργείται στο εσωτερικό τους. Όμως, κανείς δεν περίμενε την τυπική κατάργηση του ασύλου για να επέμβει. Δε χρειάζεται να ανατρέξουμε στο μακρινό 1985 όταν μπάτσοι εισέβαλλαν στο κατειλημμένο με αφορμή την κρατική δολοφονία του Καλτεζά Χημείο ή το 1995 όταν μπάτσοι εισέβαλλαν στο Πολυτεχνείο. Αρκεί να θυμηθούμε στιγμές του πρόσφατου παρελθόντος. Μπάτσοι, με εντολή της πρυτανικής αρχής, μπαίνουν στο “στέκι φοιτητών” στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο εκκενώνοντας τον κατειλημμένο και αυτοδιαχειριζόμενο χώρο. Η καθημερινή περικύκλωση της ΑΣΟΕΕ από ΜΑΤ, η ρίψη δακρυγόνων στον προαύλιο χώρο και η εισβολή των τραμπούκων της ομάδας ΔΙΑΣ την ημέρα των φοιτητικών εκλογών, έρχονται να συναντήσουν τη μόνιμη εγκατάσταση κλούβας έξω από τη Νομική, τις βόλτες ασφαλιτών στο προαύλιό της και τις ρατσιστικές επιθέσεις σε μετανάστες στον ίδιο χώρο από φασίστες, πάντα υπό την κάλυψη της αστυνομίας.

Πλέον έχει φτάσει η στιγμή να επιλέξουμε.

Να επιλέξουμε αν θέλουμε να ανταποκριθούμε πρόθυμα στο ρόλο που προορίζουν για μας. Ένα ρόλο που μας θέλει ασύνδετες, θλιβερές ατομικότητες που θα πειθαρχούν στα κελεύσματα των αφεντικών και των πρυτανικών αρχών. Ατομικότητες που θα στρέφουν την οργή τους στους διπλανούς τους και όχι στους από πάνω, που θα γίνονται ανταγωνιστικοί και θα βιάζονται να πάρουν πτυχίο.

Ή να επιλέξουμε να ακολουθήσουμε το δρόμο της εξέγερσης. Μιας εξέγερσης που δε ζητιανεύει ψίχουλα, αλλά απαιτεί να πάρουμε πίσω τη ζωή που μας ανήκει. Να επιλέξουμε το δρόμο της συλλογικοποίησης, της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης. Το δρόμο της σύγκρουσης με ό,τι μας καταπιέζει και μας εκμεταλλεύεται.

Το δρόμο της συνολικής αμφισβήτησης του υπάρχοντος, για μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας.