Month: November 2012

Πολιτικό καφενείο την Πέμπτη 29/11, στο προαύλιο του Ιστορικού (Ι. Θεοτόκη 72), στις 20:00. Παράλληλα με το καφενείο θα προβάλλονται ταινίες μικρού μήκους με πολιτικό περιεχόμενο.

ΥΓ. Χωρίς αντίτιμο (φυσικά!).

 

Τα τελευταία χρόνια ζούμε σε μια ιστορική περίοδο όπου ανομολόγητος στόχος της εξουσίας δεν είναι μονάχα η οικονομική επιδείνωση των καταπιεσμένων με πρόσχημα την “εθνική σωτηρία”, αλλά η ολοκληρωτική, βίαιη υποταγή τους στους σχεδιασμούς κράτους και αφεντικών. Την ίδια στιγμή που ένα διαρκώς αυξανόμενο κομμάτι της κοινωνίας βυθίζεται στην εξαθλίωση και καταδικάζεται στην επιβίωση, το κράτος αναλαμβάνει να καταστείλει βάρβαρα οποιαδήποτε φωνή αντίστασης αποτελεί απειλή.

Είναι πλέον ξεκάθαρο· μας έχουν κηρύξει και επίσημα τον πόλεμο.

Απεργίες κρίνονται παράνομες και καταστέλλονται, διαδηλωτές διαπομπεύονται έχοντας πνιγεί στα χημικά και υποστεί βαριά σωματική κακοποίηση, καθώς καταλήψεις και αυτοοργανωμένα εγχειρήματα δέχονται επιθέσεις είτε από ασπόνδυλα φασιστοειδή, είτε από το επίσημο κράτος.

Επιπλέον τα ρατσιστικά πογκρόμ από τους φασίστες της Χρυσής Αυγής, αλλά και από το κράτος (βλέπε Ξένιος Δίας) πολλαπλασιάζονται, ενώ παράλληλα μετανάστες φυλακίζονται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αντιφασίστες, που παρουσιάζονται από τα καθεστωτικά ΜΜΕ εσκεμμένα ως “άκρο”, δέχονται επιθέσεις από νεοναζί, που αντίστοιχα παρουσιάζονται ως “αγανακτισμένοι κάτοικοι”, με τους πρώτους να συλλαμβάνονται και την ίδια μοίρα να περιμένει όσους τολμούν να σταθούν αλληλέγγυοι.

Κρατικές δυνάμεις καταστολής επιδεικνύουν “μηδενική ανοχή” προσαγάγοντας λαϊκές συνελεύσεις και συλλαμβάνοντας εργαζόμενους που επιχειρούν κατάληψη Υπουργείου, λίγο πριν τα προσχήματα γκρεμιστούν ολοσχερώς όταν και απαγορεύεται η συνάθροιση άνω των 3 ατόμων στο, ήδη ασφυκτικά μπατσοκρατούμενο, κέντρο της Αθήνας.

Με άλλα λόγια όσους δεν δολοφονήσουν τα μαχαίρια των φασιστών, θα τους στείλουν στα κελιά της δημοκρατίας οι δικαστικές αποφάσεις της.

Σε ένα τέτοιο κλίμα τρομοκρατίας το Υπουργείο Παιδείας απαιτεί να ξεκινήσει η διαδικασία εκλογής των Συμβουλίων Διοίκησης για τα πανεπιστήμια· κάτι που αποτελεί κομβικό σημείο για την εφαρμογή του νέου νόμου που αφορά στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Όμως τι ακριβώς είναι τα Συμβούλια Διοίκησης και τι ακριβώς καλούνται να εφαρμόσουν?

Σύμφωνα με τον νέο νόμο – πλαίσιο τα Συμβούλια Διοίκησης θα είναι τα μοναδικά όργανα που, πολύ απλά, θα έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σε οτιδήποτε αφορά στην διαχείριση του πανεπιστημίου· από την οικονομική οργάνωση και την χρηματοδότηση, μέχρι την μεταποίηση του προγράμματος σπουδών και την διαδικασία χορήγησης των φοιτητικών παροχών. Τα Συμβούλια Διοίκησης ουσιαστικά δεν θα είναι υπόλογα σε κανέναν. Θα ενεργούν σύμφωνα με τις δικές τους ορέξεις, εξασφαλίζοντας τα δικά τους συμφέροντα. Και ποια θα είναι τα συμφέροντα αυτά? Αν αναλογιστεί κανείς ποιοι θα τα απαρτίζουν, όλα θα μπουν με έναν μαγικό τρόπο στην θέση τους.

Τα Συμβούλια Διοίκησης, πέρα από ενδοπανεπιστημιακούς, θα αποτελούνται και από εξωπανεπιστημιακούς παράγοντες. Αυτοί μπορούν να είναι ιδιώτες επιχειρηματίες, “επιφανείς πολίτες” δηλαδή, που θα αντιμετωπίζουν τους φοιτητές ως πελάτες ενώ, θα έχουν την δυνατότητα να προσανατολίσουν τα προγράμματα σπουδών στις ανάγκες της εταιρίας τους. Έτσι ο πλήρης έλεγχος της “δημόσιας και δωρεάν” παιδείας από ιδιωτικές επιχειρήσεις θα είναι γεγονός.

Στην περίπτωση του Ιονίου Πανεπιστημίου το Συμβούλιο Διοίκησης θα αποτελείται από 6 καθηγητές πρώτης βαθμίδας, έναν φοιτητή που, πρακτικά, θα έχει διακοσμητικό ρόλο γλάστρας (δεν θα έχει καν δικαίωμα ψήφου) και 4 εξωτερικά μέλη.

Όσο για την κύρια αρμοδιότητά του? Μα, φυσικά, η διασφάλιση της ομαλής εφαρμογής του νέου νόμου. Δηλαδή, η διασφάλιση της καταβολής διδάκτρων (μεταπτυχιακά και όχι μόνο), η επι πληρωμή απόκτηση συγγραμμάτων, η συγχώνευση ή ακόμα και κατάργηση τμημάτων ΑΕΙ και ΤΕΙ (ανάλογα με το πόσο ελκυστικά θα είναι για να τα χρηματοδοτήσουν οι ιδιώτες), η εντατικοποίηση των σπουδών (απουσίες, όριο φοίτησης τα ν+2 έτη, διαγραφές φοιτητών), η απόκτηση πτυχίων διαφορετικών ταχυτήτων (με αποτέλεσμα την κατάργηση των συλλογικών επαγγελματικών δικαιωμάτων), η περικοπή σίτισης και στέγασης, η επίσημη κατάργηση του ασύλου.

Μια τέτοια πραγματικότητα έρχεται να επισφραγίσει αυτή η μειοψηφία καθαρμάτων που θα αναλάβει την διαχείριση του πανεπιστημίου, που θα κάνει κουμάντο σε όλους τους φοιτητές και τους εργαζόμενους, που θα εξασφαλίζει τα δικά της οφέλη χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανένα.

Στις 23 Οκτωβρίου ο υπουργός, οι πρυτανικές αρχές και όλος αυτός ο συρφετός των κυβερνητικών παρατάξεων θα μας ζητήσουν να πάμε στις κάλπες. Θα μας ζητήσουν να γίνουμε συνένοχοι στο έγκλημα που όλοι αυτοί έστησαν εις βάρος μας. Θα μας ζητήσουν μέσω της ψήφου μας να νομιμοποιήσουμε το νέο ρόλο που προορίζουν για τον φοιτητή: πελάτη που αγοράζει επιστημονική γνώση και απλήρωτου εργαζόμενου που επιτελεί έργο για τα αφεντικά του. Θα μας ζητήσουν με την οποιαδήποτε συμμετοχή μας να δώσουμε αξιοπιστία σε έναν μηχανισμό που θα επιβλέπει την υποταγή και την σιωπή μας. Θα μας ζητήσουν να επικυρώσουμε εμείς οι ίδιοι την εξαθλίωσή μας.

Για αυτούς τους λόγους εμείς προτάσσουμε την άρνηση συμμετοχής με κάθε τρόπο στην εκλογική διαδικασία. Προτάσσουμε την εκλογική αποχή και το σαμποτάρισμα της εύρυθμης λειτουργίας των εκλογών. Προτάσσουμε, δηλαδή, μια συνειδητή αποχή που δεν θα οφείλεται στην αδιαφορία ή στην επιδίωξη εύρεσης κάποιων άλλων φοιτητοσωτήρων που θα αποφασίζουν για μας· κάτι τέτοιο θα ήταν το ίδιο υποτακτικό με την ψήφο.

Η άρνησή μας πηγάζει από την επιθυμία να πάρουμε οι ίδιοι τη ζωή μας στα χέρια μας, από την διάθεση για αυτοοργάνωση. Πηγάζει από την προαίρεση για ένα μαχητικό φοιτητικό κίνημα, που με βάση την αλληλεγγύη ως επιθετική στάση θα συνδεθεί με το υπόλοιπο ανταγωνιστικό κίνημα και θα επεκτείνει τους αγώνες του.

Η άρνησή μας απορρέει από το συνολικό πρόταγμα για ένα πανεπιστήμιο μέσα σε μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας. Γιατί δεν γουστάρουμε ούτε να διατάζουμε, ούτε να υπακούμε.

ΣΠΑΣΙΜΟ ΤΗΣ ΚΑΛΠΗΣ, ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΟΧΗ

ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ ΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΚΑΙ ΠΡΥΤΑΝΙΚΩΝ ΑΡΧΩΝ

ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΣΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ

Σε περιόδους συστημικής κρίσης, όταν δηλαδή οι ενδογενείς αντιφάσεις του καπιταλισμού γίνονται αισθητές από όλα τα κομμάτια της κοινωνίας, ακόμα και τα τελευταία προσχήματα της αστικής δημοκρατίας καταρρέουν. Περικοπές μισθών, μαζικές απολύσεις, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, συνεχής άνοδος του δείκτη ανεργίας είναι μερικά από τα στοιχεία που συνθέτουν την κοινωνική πραγματικότητα, ως αποτέλεσμα των μέτρων που λαμβάνονται για την “ομαλή έξοδο από την κρίση”. Μέτρων που οδηγούν στην εξαθλίωση όλο και μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού, την ίδια στιγμή που η εργοδοτική τρομοκρατία, η απροκάλυπτη κατάργηση κεκτημένων εργασιακών δικαιωμάτων ακόμα και η ποινικοποίηση απεργιών είναι καθημερινά φαινόμενα.

Παράλληλα η όποια φωνή αντίστασης δεν συναινεί στις επιδιώξεις κράτους και αφεντικών έρχεται αντιμέτωπη με τους μηχανισμούς καταστολής· είτε αυτοί εκδηλώνονται άμεσα και ωμά (μπάτσοι), είτε έμμεσα και ιδεολογικά μέσω της συκοφάντησης των αγώνων και της καλλιέργειας φόβου (ΜΜΕ). Και βέβαια, οι κάθε είδους φασίστες, ως ένα δεκανίκι του συστήματος με συγκεκριμένο ρόλο, αναλαμβάνουν πρόθυμα την βρώμικη δουλειά της κρατικής καταστολής.

Είναι λογικό ο θεσμός της Παιδείας να μην μένει ανεπηρέαστος από αυτή την επίθεση. Νέοι νόμοι που αφορούν στο πανεπιστήμιο και συνδέονται άμεσα με τους σχεδιασμούς του κράτους για την οικονομία και την καταστολή, κάνουν την εμφάνισή τους. Ειδικότερα, η επίσημη κατάργηση του ασύλου φανερώνει την προσπάθεια μετατροπής των πανεπιστημιακών χώρων σε χώρους πειθαρχίας και υποταγής. Ακόμη, η φοιτητική μέριμνα και οι διάφορες φοιτητικές παροχές περικόπτονται. Συγκεκριμένα καταργούνται η δωρεάν στέγαση και σίτιση, η δωρεάν παροχή συγγραμμάτων, επιβάλλονται πιστωτικές μονάδες ECTS και δίδακτρα στα μεταπτυχιακά και όχι μόνο προγράμματα, ενώ, παρατηρείται εντατικοποίηση των σπουδών· δηλαδή ύπαρξη απουσιών, διαγραφές φοιτητών και όριο φοίτησης. Σαν να μην έφταναν αυτά, η κατοχή πτυχίου θα θεωρείται φορολογικό τεκμήριο, είτε εργάζεσαι είτε είσαι άνεργος.

Επιπλέον, την έλλειψη χρηματοδότησης έρχονται να καλύψουν εξωπανεπιστημιακοί φορείς. Με άλλα λόγια εισχωρούν στα πανεπιστήμια επιχειρήσεις και εταιρίες οι οποίες θα αντιμετωπίζουν τους φοιτητές αφενός ως πελάτες που θα πληρώνουν για να σπουδάσουν και, αφετέρου ως -απλήρωτους φυσικά- εργαζόμενους, οι οποίοι θα κάνουν έρευνα σε τομείς που θα επιφέρουν κέρδη στις ίδιες. Παράλληλα, η διοίκηση του πανεπιστημίου παραχωρείται σε ένα διοικητικό συμβούλιο όπου τον πρώτο λόγο θα έχουν οι manager, με αποτέλεσμα η φοιτητική φωνή να φιμώνεται.

Ως Via Revolta θεωρούμε πως η κατάσταση στα πανεπιστήμια δεν είναι αποκομμένη από την υπόλοιπη κοινωνική πραγματικότητα. Αντιλαμβανόμαστε πως η ρίζα των προβλημάτων στην εκπαίδευση δεν είναι μια μεμονωμένη κυβερνητική πολιτική, αλλά το σύνολο των δομών του καπιταλιστικού συστήματος στο οποίο ζούμε. Δεν οραματιζόμαστε ένα καλύτερο πανεπιστήμιο μέσα στο υπάρχον σύστημα. Οραματιζόμαστε η γνώση να είναι ελεύθερα προσβάσιμη από όλους μέσα σε μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας.

Προτάσσουμε την συλλογική αυτοοργάνωση στις σχολές, στα σχολεία, στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές. Προτάσσουμε την αλληλεγγύη ανάμεσα στους καταπιεσμένους. Προτάσσουμε την συμμετοχή στις γενικές συνελεύσεις, με βάση την αντιπαράθεση με ίσους όρους και την συνδιαμόρφωση. Προτάσσουμε τον αδιαμεσολάβητο, χειραφετημένο αγώνα δίχως, και ενάντια σε κομματικές καθοδηγήσεις και πάτρωνες. Εναντιωνόμαστε σε παραταξιακές λογικές ανάθεσης της επίλυσης των προβλημάτων μας σε φοιτητοσωτήρες. Εξάλλου θεωρούμε πως το πανεπιστήμιο, όπως και κάθε άλλος κοινωνικός χώρος, δεν είναι τσιφλίκι κανενός. Είτε είναι πρύτανης ή επίδοξος φοιτητοπατέρας, είτε οποισδήποτε άλλος αυτόκλητος σωτήρας.

Να πάρουμε επιτέλους τη ζωή μας στα χέρια μας

Να διαχειριστούμε οι ίδιοι τα προβλήματά μας

Για την καταστροφή των υπάρχουσων δομών