Category: Κείμενα

O στρατός θα χάσει κι εμάς – Μαζική, δημόσια δήλωση αρνησης στράτευσης.

Ας το πούμε απλά. Δε γουστάρουμε να πάμε φαντάροι. Δε θέλουμε το στρατό ούτε για εμάς, ούτε για κανέναν. Μας απωθεί ένας μηχανισμός εξουσίας, ιεραρχίας, απόλυτης πειθαρχίας, παραλογισμού, ισοπέδωσης της προσωπικότητας, της διαφορετικότητας, της ιδιαιτερότητας. Ένας μηχανισμός που υπάρχει για να ασκεί βία προς τρίτους, αλλά και στους ίδιους τους “μετέχοντες” σε αυτόν.
Γνωρίζουμε τι ρόλο έχουν παίξει οι στρατοί ως σφαγείς της ιστορίας, κατακτητές, δυνάμεις κατοχής ή εσχάτως “ειρηνευτικές δυνάμεις” και “ανθρωπιστικές αποστολές”. Ξέρουμε και τα παράσημα του “δικού μας” εθνικού στρατού. Το ρόλο του στις δικτατορίες τόσο τις προπολεμικές όσο και κυρίως της επταετίας. Τις διεθνείς του αποστολές στην Ουκρανία, στην Κορέα, στη Βοσνία, το Κόσοβο, το Αφγανιστάν.
Αν υπάρχει κάποιο νόημα στη λέξη πατρίδα σίγουρα για εμάς δεν είναι το μίσος για το γείτονα Τούρκο, Μακεδόνισσα, Αλβανό κτλ. εργαζόμενο, μαθήτρια, φοιτητή που αναγκάζεται να καταπίνει τις αντίστοιχες αηδίες περί εθνικού συμφέροντος που μας ταΐζει και η εγχώρια άρχουσα τάξη και η στρατοκρατική κάστα (ευτυχώς αδύναμη και σε απαξίωση όσο ποτέ σε αυτή τη χώρα). Μας είναι ξεκάθαρο πως το μέτωπο σύγκρουσης που διαλέγουμε είναι ενάντια στο αφεντικό μας, στο λαμόγιο πολιτικό που μας κυβερνά, τους κεφαλαιοκράτες του τόπου που μας κοροϊδεύουν στα μούτρα, έναντια στον κάθε τύπου φασίστα της διπλανής πόρτας και όχι εναντίον των απέναντι (που η αμαρτία τους είναι απλά ότι γεννήθηκαν απέναντι).
Μας εξοργίζουν οι στρατιωτικές δαπάνες. Έχουμε δέκα χρόνια που τελειώσαμε το σχολείο, πολύ λίγα που βγάλαμε την όποια κάποια σχολή μας, μόλις (άλλα ήδη) 2-3 τουλάχιστον που μπήκαμε στην εργασία. Δεν προλάβαμε να ξεχάσουμε τις ελλείψεις στα προηγούμενα χρόνια σε δασκάλους, σε υποδομή, σε βιβλία και γενικά σε δυνατότητες. Κι έχουμε ήδη νιώσει στο πετσί μας την τρομοκρατία του βασικού μισθού, την αγωνία αν θα μας κολλήσουν ένσημα ή όχι, αφού (λέμε τώρα) μετά από πολύ κόπο γλιτώσαμε από την αγωνία αν θα έχουμε δουλειά. Την ίδια στιγμή τα αεροπλάνα του στρατού ψηλότερα και περισσότερα πετούν, οι φρεγάτες μακρύτερα πλέουν. Κανένας μπαμπούλας για εχθρούς του έθνους δεν μας πείθει για την ανάγκη αυτών των εξοπλισμών, και σίγουρα το δόγμα “για να έχεις ειρήνη, ετοιμάσου για πόλεμο” είναι από τα πιο άρρωστα που σκέφτηκε ποτέ ανθρώπου νους.

Μας κάθεται στο σβέρκο κι ο κοινωνικός ρόλος του στρατού. Ένα ακόμα κεφάλαιο στη γραμμικότητα της ζωής μας. Ένας χρόνος έξω από τον κόσμο, μακριά από όσα αγαπούμε, από όσα κάνουμε, από τους αγώνες μας. Κι αυτό γιατί «οι εμπειρίες από το στρατό είναι αξεπέραστες», «το κλίμα φανταστικό» (σχεδόν θλίψη προκαλούν αυτές οι ατάκες) και κυρίως γιατί θα γίνουμε (επιτέλους) άντρες. Ε, όχι, αν η αντροσύνη είναι αυτό που είστε, κρατήστε την για τον εαυτό σας, ας παραμείνουμε παιδιά, ας μπορούμε να αγγίξουμε και τη θηλυκή (ή όποια άλλη) πλευρά μας.

Τι νόημα έχει αν δε βγεις να το φωνάξεις;

Αισθανόμαστε αλληλέγγυοι με καθέναν που αρνείται την ένταξη στο στρατιωτικό μηχανισμό, που αμφισβητεί δια της απουσίας του ή της πάσης φύσεως διαφορετικής – εναλλακτικής στάσης του την υποχρεωτική στράτευση. Με αυτούς που βγάζουν τη γλώσσα και πηδούν από τη βάρκα ή διαλέγουν άλλο καράβι. Απλά δεν είναι αυτό που μας ταιριάζει, αυτό που (μετά από πολλή σκέψη και κουβέντα) διαλέγουμε. Θαρρούμε πως είναι πια ώριμος ο καιρός να βγούμε και να αρνηθούμε τη στράτευση πολιτικά, δημόσια και ωραία. Πως χρειάζεται να σπάσει η σιωπή γύρω από το θέμα, να δημιουργηθεί ένα ρήγμα στο πλέγμα της βεβαιότητας πως “έτσι έχουν τα πράγματα” και της αφωνίας των σκέψεων ότι δεν είναι μόνο έτσι. Να μιλήσουμε ξεκάθαρα για κατάργηση της υποχρεωτικής στράτευσης (σκεπτόμενοι διαρκώς την κατάργηση του στρατού ως τέτοιου), αρνούμενοι μαζί με αυτήν κάθε δικαίωμα του στρατού και του κράτους να μας την επιβάλλουν. Να κάνουμε σαφές και αδιαπραγμάτευτο το δικαίωμά μας στην συνειδητή και “στρατευμένη” προσφορά του χρόνου, της διάθεσης, της γνώσης και της κάθε ικανότητάς μας στις κοινωνικές δράσεις και τα κοινωνικά πεδία που ιεραρχούμε υψηλότερα και στα οποίες γνωρίζουμε καλύτερα από κάθε υδροκέφαλο μηχανισμό πως μπορούμε να προσφέρουμε περισσότερο.
Χαιρόμαστε και γεμίζουμε δύναμη από τη συνάντησή μας και την αβίαστη απόφαση της συμπόρευσής μας. Βρεθήκαμε και ενώνουμε διαθέσεις και δυνάμεις για να κινηθούμε όχι, όπως θα μας προτιμούσαν, κατά μονάδες χαμένες στην επικαιρότητα και το χάος των γεγονότων, αλλά ως συλλογικότητες, μικρές ή μεγαλύτερες με αλληλεγγύη και αμοιβαία εμπιστοσύνη με λόγο επιθετικό και ξεκάθαρο.
Στις σειρές του Μαΐου και του Αυγούστου του 2010, κάποιοι ούτε θα παρουσιαστούμε, ούτε θα κρυφτούμε. Θα φορέσουμε καλοκαιρινά κι όχι παραλλαγή, θα κάνουμε κάμπινγκ κι όχι στρατόπεδο. Γνωρίζοντας τις ενδεχόμενες συνέπειες και αναλαμβάνοντας πλήρως τις ευθύνες της επιλογής μας, θα αρνηθούμε το στρατιωτικό μας πεπρωμένο, διατηρώντας ακέραιη την πολιτική και κοινωνική μας υπόσταση.

 Μάιος 2010, Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Γιάννενα-Κόρινθος,

Παναγιώτης Σιαβελής
Άγγελος Νικολόπουλος
Μόρις Ζαφειριάδης
Δημήτρης Σωτηρίου
Μενέλαος Εξίογλου
Ευάγγελος Ζώης
Σταύρος Κεφάλας

17 Νοέμβρη, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης: μπάτσοι μπουκάρουν στον πανεπιστημιακό χώρο, καταπατώντας το άσυλο, κάνοντας χρήση χημικών και συλλαμβάνοντας 16 φοιτητές. Ίδιος χώρος, λιγότερο από δύο εβδομάδες αργότερα: ΜΑΤ και ένας συρφετός μπάτσων και ασφαλιτών εισβάλλουν στο πανεπιστήμιο με σκοπό να καταστείλουν την κατάληψη των απεργών εργολαβικών υπαλλήλων στο κτίριο διοίκησης, εφαρμόζοντας σχετική εισαγγελική απόφαση. Μια απόφαση που πάρθηκε ύστερα από επιστολή της πρυτανικής αρχής και άλλων μεγαλοκαθηγητών και ζητούσε την παρέμβαση του κράτους για τερματισμό της κατάληψης. Αποτέλεσμα η σύλληψη 11 απεργών και η καταδίκη τους σε 8μηνη φυλάκιση.

Η άρση του ασύλου στο ΑΠΘ ήταν ένα ακόμα περιστατικό ωμής καταστολής, μιας κοινωνικής αντίστασης που έρχεται να προστεθεί σε τόσα άλλα.

Απεργίες ποινικοποιούνται και καταστέλλονται βίαια, αντιφασίστες συλλαμβάνονται και βασανίζονται στα κρατητήρια, μετανάστες φυλακίζονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, στοιχεία διαδηλωτών δημοσιοποιούνται με σκοπό τη διασφάλιση της “δημόσιας τάξης”, καταλήψεις και αυτοοργανωμένα εγχειρήματα εκκενώνονται. Την ίδια στιγμή η συκοφάντηση των κοινωνικών αγώνων και η καλλιέργεια κλίματος φόβου και αποπροσανατολισμού από τα ΜΜΕ είναι δεδομένη. Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν πως ο ολοκληρωτισμός γιγαντώνεται και η καταστολή οποιασδήποτε φωνής αντιτίθεται στα σχέδια κράτους και κεφαλαίου οξύνεται.

Γεγονός που επιβεβαιώνει αναντίρρητα το “καθεστώς έκτακτης ανάγκης” το οποίο μας έχει επιβληθεί. Αυτά συμβαίνουν επειδή η κοινωνία έχει φτάσει στα όρια της και όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της αντιτίθεται στις κρατικές μεθοδεύσεις και πρακτικές. Η κυριαρχία, φοβούμενη την επερχόμενη γενικευμένη κοινωνική έκρηξη χτυπάει βίαια τους κοινωνικούς αγώνες με σκοπό να τους ανακόψει και να τρομοκρατήσει το κοινωνικό σώμα ακόμα περισσότερο.

Όμως κάθε βίαιη “πρακτική εκτάκτου ανάγκης” πρέπει να επικυρώνεται από “θεσμούς εκτάκτου ανάγκης”. Έτσι η αναβαθμισμένη καταστολή συναντά την αναβαθμισμένη νομοθεσία. Με αυτόν τον τρόπο, νόμιμα πλέον, καταπατάται κάθε εργασιακό δικαίωμα, περικόπτονται μισθοί, οι δαπάνες για την υγεία δεν επαρκούν για σχεδόν τίποτα, ο ολοένα αυξανόμενος αριθμός ανέργων μένει χωρίς επιδόματα, οι άστεγοι πληθαίνουν, η παιδεία χάνει τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της.

Ειδικότερα για τα πανεπιστήμια: αφενός, φανερώνει την επιδίωξη μετατροπής των πανεπιστημιακών χώρων σε χώρους κανονικότητας. Σε απονεκρωμένους κοινωνικά χώρους όπου θα βασιλεύουν η τάξη και η πειθαρχία. Σε χώρους που η γνώση θα παραχωρείται επί πληρωμή, σε χώρους που κουμάντο θα κάνουν τα Συμβούλια Ιδρύματος και οι ιδιώτες. Αφετέρου η, επίσημη πλέον, κατάργηση του ασύλου κάνει ευκολότερη την εισβολή των μπάτσων στους πανεπιστημιακούς χώρους, ώστε να χτυπήσουν την όποια εστία αντίστασης δημιουργείται στο εσωτερικό τους. Όμως, κανείς δεν περίμενε την τυπική κατάργηση του ασύλου για να επέμβει. Δε χρειάζεται να ανατρέξουμε στο μακρινό 1985 όταν μπάτσοι εισέβαλλαν στο κατειλημμένο με αφορμή την κρατική δολοφονία του Καλτεζά Χημείο ή το 1995 όταν μπάτσοι εισέβαλλαν στο Πολυτεχνείο. Αρκεί να θυμηθούμε στιγμές του πρόσφατου παρελθόντος. Μπάτσοι, με εντολή της πρυτανικής αρχής, μπαίνουν στο “στέκι φοιτητών” στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο εκκενώνοντας τον κατειλημμένο και αυτοδιαχειριζόμενο χώρο. Η καθημερινή περικύκλωση της ΑΣΟΕΕ από ΜΑΤ, η ρίψη δακρυγόνων στον προαύλιο χώρο και η εισβολή των τραμπούκων της ομάδας ΔΙΑΣ την ημέρα των φοιτητικών εκλογών, έρχονται να συναντήσουν τη μόνιμη εγκατάσταση κλούβας έξω από τη Νομική, τις βόλτες ασφαλιτών στο προαύλιό της και τις ρατσιστικές επιθέσεις σε μετανάστες στον ίδιο χώρο από φασίστες, πάντα υπό την κάλυψη της αστυνομίας.

Πλέον έχει φτάσει η στιγμή να επιλέξουμε.

Να επιλέξουμε αν θέλουμε να ανταποκριθούμε πρόθυμα στο ρόλο που προορίζουν για μας. Ένα ρόλο που μας θέλει ασύνδετες, θλιβερές ατομικότητες που θα πειθαρχούν στα κελεύσματα των αφεντικών και των πρυτανικών αρχών. Ατομικότητες που θα στρέφουν την οργή τους στους διπλανούς τους και όχι στους από πάνω, που θα γίνονται ανταγωνιστικοί και θα βιάζονται να πάρουν πτυχίο.

Ή να επιλέξουμε να ακολουθήσουμε το δρόμο της εξέγερσης. Μιας εξέγερσης που δε ζητιανεύει ψίχουλα, αλλά απαιτεί να πάρουμε πίσω τη ζωή που μας ανήκει. Να επιλέξουμε το δρόμο της συλλογικοποίησης, της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης. Το δρόμο της σύγκρουσης με ό,τι μας καταπιέζει και μας εκμεταλλεύεται.

Το δρόμο της συνολικής αμφισβήτησης του υπάρχοντος, για μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας.

Τα τελευταία χρόνια ζούμε σε μια ιστορική περίοδο όπου ανομολόγητος στόχος της εξουσίας δεν είναι μονάχα η οικονομική επιδείνωση των καταπιεσμένων με πρόσχημα την “εθνική σωτηρία”, αλλά η ολοκληρωτική, βίαιη υποταγή τους στους σχεδιασμούς κράτους και αφεντικών. Την ίδια στιγμή που ένα διαρκώς αυξανόμενο κομμάτι της κοινωνίας βυθίζεται στην εξαθλίωση και καταδικάζεται στην επιβίωση, το κράτος αναλαμβάνει να καταστείλει βάρβαρα οποιαδήποτε φωνή αντίστασης αποτελεί απειλή.

Είναι πλέον ξεκάθαρο· μας έχουν κηρύξει και επίσημα τον πόλεμο.

Απεργίες κρίνονται παράνομες και καταστέλλονται, διαδηλωτές διαπομπεύονται έχοντας πνιγεί στα χημικά και υποστεί βαριά σωματική κακοποίηση, καθώς καταλήψεις και αυτοοργανωμένα εγχειρήματα δέχονται επιθέσεις είτε από ασπόνδυλα φασιστοειδή, είτε από το επίσημο κράτος.

Επιπλέον τα ρατσιστικά πογκρόμ από τους φασίστες της Χρυσής Αυγής, αλλά και από το κράτος (βλέπε Ξένιος Δίας) πολλαπλασιάζονται, ενώ παράλληλα μετανάστες φυλακίζονται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αντιφασίστες, που παρουσιάζονται από τα καθεστωτικά ΜΜΕ εσκεμμένα ως “άκρο”, δέχονται επιθέσεις από νεοναζί, που αντίστοιχα παρουσιάζονται ως “αγανακτισμένοι κάτοικοι”, με τους πρώτους να συλλαμβάνονται και την ίδια μοίρα να περιμένει όσους τολμούν να σταθούν αλληλέγγυοι.

Κρατικές δυνάμεις καταστολής επιδεικνύουν “μηδενική ανοχή” προσαγάγοντας λαϊκές συνελεύσεις και συλλαμβάνοντας εργαζόμενους που επιχειρούν κατάληψη Υπουργείου, λίγο πριν τα προσχήματα γκρεμιστούν ολοσχερώς όταν και απαγορεύεται η συνάθροιση άνω των 3 ατόμων στο, ήδη ασφυκτικά μπατσοκρατούμενο, κέντρο της Αθήνας.

Με άλλα λόγια όσους δεν δολοφονήσουν τα μαχαίρια των φασιστών, θα τους στείλουν στα κελιά της δημοκρατίας οι δικαστικές αποφάσεις της.

Σε ένα τέτοιο κλίμα τρομοκρατίας το Υπουργείο Παιδείας απαιτεί να ξεκινήσει η διαδικασία εκλογής των Συμβουλίων Διοίκησης για τα πανεπιστήμια· κάτι που αποτελεί κομβικό σημείο για την εφαρμογή του νέου νόμου που αφορά στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Όμως τι ακριβώς είναι τα Συμβούλια Διοίκησης και τι ακριβώς καλούνται να εφαρμόσουν?

Σύμφωνα με τον νέο νόμο – πλαίσιο τα Συμβούλια Διοίκησης θα είναι τα μοναδικά όργανα που, πολύ απλά, θα έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σε οτιδήποτε αφορά στην διαχείριση του πανεπιστημίου· από την οικονομική οργάνωση και την χρηματοδότηση, μέχρι την μεταποίηση του προγράμματος σπουδών και την διαδικασία χορήγησης των φοιτητικών παροχών. Τα Συμβούλια Διοίκησης ουσιαστικά δεν θα είναι υπόλογα σε κανέναν. Θα ενεργούν σύμφωνα με τις δικές τους ορέξεις, εξασφαλίζοντας τα δικά τους συμφέροντα. Και ποια θα είναι τα συμφέροντα αυτά? Αν αναλογιστεί κανείς ποιοι θα τα απαρτίζουν, όλα θα μπουν με έναν μαγικό τρόπο στην θέση τους.

Τα Συμβούλια Διοίκησης, πέρα από ενδοπανεπιστημιακούς, θα αποτελούνται και από εξωπανεπιστημιακούς παράγοντες. Αυτοί μπορούν να είναι ιδιώτες επιχειρηματίες, “επιφανείς πολίτες” δηλαδή, που θα αντιμετωπίζουν τους φοιτητές ως πελάτες ενώ, θα έχουν την δυνατότητα να προσανατολίσουν τα προγράμματα σπουδών στις ανάγκες της εταιρίας τους. Έτσι ο πλήρης έλεγχος της “δημόσιας και δωρεάν” παιδείας από ιδιωτικές επιχειρήσεις θα είναι γεγονός.

Στην περίπτωση του Ιονίου Πανεπιστημίου το Συμβούλιο Διοίκησης θα αποτελείται από 6 καθηγητές πρώτης βαθμίδας, έναν φοιτητή που, πρακτικά, θα έχει διακοσμητικό ρόλο γλάστρας (δεν θα έχει καν δικαίωμα ψήφου) και 4 εξωτερικά μέλη.

Όσο για την κύρια αρμοδιότητά του? Μα, φυσικά, η διασφάλιση της ομαλής εφαρμογής του νέου νόμου. Δηλαδή, η διασφάλιση της καταβολής διδάκτρων (μεταπτυχιακά και όχι μόνο), η επι πληρωμή απόκτηση συγγραμμάτων, η συγχώνευση ή ακόμα και κατάργηση τμημάτων ΑΕΙ και ΤΕΙ (ανάλογα με το πόσο ελκυστικά θα είναι για να τα χρηματοδοτήσουν οι ιδιώτες), η εντατικοποίηση των σπουδών (απουσίες, όριο φοίτησης τα ν+2 έτη, διαγραφές φοιτητών), η απόκτηση πτυχίων διαφορετικών ταχυτήτων (με αποτέλεσμα την κατάργηση των συλλογικών επαγγελματικών δικαιωμάτων), η περικοπή σίτισης και στέγασης, η επίσημη κατάργηση του ασύλου.

Μια τέτοια πραγματικότητα έρχεται να επισφραγίσει αυτή η μειοψηφία καθαρμάτων που θα αναλάβει την διαχείριση του πανεπιστημίου, που θα κάνει κουμάντο σε όλους τους φοιτητές και τους εργαζόμενους, που θα εξασφαλίζει τα δικά της οφέλη χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανένα.

Στις 23 Οκτωβρίου ο υπουργός, οι πρυτανικές αρχές και όλος αυτός ο συρφετός των κυβερνητικών παρατάξεων θα μας ζητήσουν να πάμε στις κάλπες. Θα μας ζητήσουν να γίνουμε συνένοχοι στο έγκλημα που όλοι αυτοί έστησαν εις βάρος μας. Θα μας ζητήσουν μέσω της ψήφου μας να νομιμοποιήσουμε το νέο ρόλο που προορίζουν για τον φοιτητή: πελάτη που αγοράζει επιστημονική γνώση και απλήρωτου εργαζόμενου που επιτελεί έργο για τα αφεντικά του. Θα μας ζητήσουν με την οποιαδήποτε συμμετοχή μας να δώσουμε αξιοπιστία σε έναν μηχανισμό που θα επιβλέπει την υποταγή και την σιωπή μας. Θα μας ζητήσουν να επικυρώσουμε εμείς οι ίδιοι την εξαθλίωσή μας.

Για αυτούς τους λόγους εμείς προτάσσουμε την άρνηση συμμετοχής με κάθε τρόπο στην εκλογική διαδικασία. Προτάσσουμε την εκλογική αποχή και το σαμποτάρισμα της εύρυθμης λειτουργίας των εκλογών. Προτάσσουμε, δηλαδή, μια συνειδητή αποχή που δεν θα οφείλεται στην αδιαφορία ή στην επιδίωξη εύρεσης κάποιων άλλων φοιτητοσωτήρων που θα αποφασίζουν για μας· κάτι τέτοιο θα ήταν το ίδιο υποτακτικό με την ψήφο.

Η άρνησή μας πηγάζει από την επιθυμία να πάρουμε οι ίδιοι τη ζωή μας στα χέρια μας, από την διάθεση για αυτοοργάνωση. Πηγάζει από την προαίρεση για ένα μαχητικό φοιτητικό κίνημα, που με βάση την αλληλεγγύη ως επιθετική στάση θα συνδεθεί με το υπόλοιπο ανταγωνιστικό κίνημα και θα επεκτείνει τους αγώνες του.

Η άρνησή μας απορρέει από το συνολικό πρόταγμα για ένα πανεπιστήμιο μέσα σε μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας. Γιατί δεν γουστάρουμε ούτε να διατάζουμε, ούτε να υπακούμε.

ΣΠΑΣΙΜΟ ΤΗΣ ΚΑΛΠΗΣ, ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΟΧΗ

ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ ΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΚΑΙ ΠΡΥΤΑΝΙΚΩΝ ΑΡΧΩΝ

ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΣΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ

Σε περιόδους συστημικής κρίσης, όταν δηλαδή οι ενδογενείς αντιφάσεις του καπιταλισμού γίνονται αισθητές από όλα τα κομμάτια της κοινωνίας, ακόμα και τα τελευταία προσχήματα της αστικής δημοκρατίας καταρρέουν. Περικοπές μισθών, μαζικές απολύσεις, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, συνεχής άνοδος του δείκτη ανεργίας είναι μερικά από τα στοιχεία που συνθέτουν την κοινωνική πραγματικότητα, ως αποτέλεσμα των μέτρων που λαμβάνονται για την “ομαλή έξοδο από την κρίση”. Μέτρων που οδηγούν στην εξαθλίωση όλο και μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού, την ίδια στιγμή που η εργοδοτική τρομοκρατία, η απροκάλυπτη κατάργηση κεκτημένων εργασιακών δικαιωμάτων ακόμα και η ποινικοποίηση απεργιών είναι καθημερινά φαινόμενα.

Παράλληλα η όποια φωνή αντίστασης δεν συναινεί στις επιδιώξεις κράτους και αφεντικών έρχεται αντιμέτωπη με τους μηχανισμούς καταστολής· είτε αυτοί εκδηλώνονται άμεσα και ωμά (μπάτσοι), είτε έμμεσα και ιδεολογικά μέσω της συκοφάντησης των αγώνων και της καλλιέργειας φόβου (ΜΜΕ). Και βέβαια, οι κάθε είδους φασίστες, ως ένα δεκανίκι του συστήματος με συγκεκριμένο ρόλο, αναλαμβάνουν πρόθυμα την βρώμικη δουλειά της κρατικής καταστολής.

Είναι λογικό ο θεσμός της Παιδείας να μην μένει ανεπηρέαστος από αυτή την επίθεση. Νέοι νόμοι που αφορούν στο πανεπιστήμιο και συνδέονται άμεσα με τους σχεδιασμούς του κράτους για την οικονομία και την καταστολή, κάνουν την εμφάνισή τους. Ειδικότερα, η επίσημη κατάργηση του ασύλου φανερώνει την προσπάθεια μετατροπής των πανεπιστημιακών χώρων σε χώρους πειθαρχίας και υποταγής. Ακόμη, η φοιτητική μέριμνα και οι διάφορες φοιτητικές παροχές περικόπτονται. Συγκεκριμένα καταργούνται η δωρεάν στέγαση και σίτιση, η δωρεάν παροχή συγγραμμάτων, επιβάλλονται πιστωτικές μονάδες ECTS και δίδακτρα στα μεταπτυχιακά και όχι μόνο προγράμματα, ενώ, παρατηρείται εντατικοποίηση των σπουδών· δηλαδή ύπαρξη απουσιών, διαγραφές φοιτητών και όριο φοίτησης. Σαν να μην έφταναν αυτά, η κατοχή πτυχίου θα θεωρείται φορολογικό τεκμήριο, είτε εργάζεσαι είτε είσαι άνεργος.

Επιπλέον, την έλλειψη χρηματοδότησης έρχονται να καλύψουν εξωπανεπιστημιακοί φορείς. Με άλλα λόγια εισχωρούν στα πανεπιστήμια επιχειρήσεις και εταιρίες οι οποίες θα αντιμετωπίζουν τους φοιτητές αφενός ως πελάτες που θα πληρώνουν για να σπουδάσουν και, αφετέρου ως -απλήρωτους φυσικά- εργαζόμενους, οι οποίοι θα κάνουν έρευνα σε τομείς που θα επιφέρουν κέρδη στις ίδιες. Παράλληλα, η διοίκηση του πανεπιστημίου παραχωρείται σε ένα διοικητικό συμβούλιο όπου τον πρώτο λόγο θα έχουν οι manager, με αποτέλεσμα η φοιτητική φωνή να φιμώνεται.

Ως Via Revolta θεωρούμε πως η κατάσταση στα πανεπιστήμια δεν είναι αποκομμένη από την υπόλοιπη κοινωνική πραγματικότητα. Αντιλαμβανόμαστε πως η ρίζα των προβλημάτων στην εκπαίδευση δεν είναι μια μεμονωμένη κυβερνητική πολιτική, αλλά το σύνολο των δομών του καπιταλιστικού συστήματος στο οποίο ζούμε. Δεν οραματιζόμαστε ένα καλύτερο πανεπιστήμιο μέσα στο υπάρχον σύστημα. Οραματιζόμαστε η γνώση να είναι ελεύθερα προσβάσιμη από όλους μέσα σε μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας.

Προτάσσουμε την συλλογική αυτοοργάνωση στις σχολές, στα σχολεία, στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές. Προτάσσουμε την αλληλεγγύη ανάμεσα στους καταπιεσμένους. Προτάσσουμε την συμμετοχή στις γενικές συνελεύσεις, με βάση την αντιπαράθεση με ίσους όρους και την συνδιαμόρφωση. Προτάσσουμε τον αδιαμεσολάβητο, χειραφετημένο αγώνα δίχως, και ενάντια σε κομματικές καθοδηγήσεις και πάτρωνες. Εναντιωνόμαστε σε παραταξιακές λογικές ανάθεσης της επίλυσης των προβλημάτων μας σε φοιτητοσωτήρες. Εξάλλου θεωρούμε πως το πανεπιστήμιο, όπως και κάθε άλλος κοινωνικός χώρος, δεν είναι τσιφλίκι κανενός. Είτε είναι πρύτανης ή επίδοξος φοιτητοπατέρας, είτε οποισδήποτε άλλος αυτόκλητος σωτήρας.

Να πάρουμε επιτέλους τη ζωή μας στα χέρια μας

Να διαχειριστούμε οι ίδιοι τα προβλήματά μας

Για την καταστροφή των υπάρχουσων δομών