17 Νοέμβρη, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης: μπάτσοι μπουκάρουν στον πανεπιστημιακό χώρο, καταπατώντας το άσυλο, κάνοντας χρήση χημικών και συλλαμβάνοντας 16 φοιτητές. Ίδιος χώρος, λιγότερο από δύο εβδομάδες αργότερα: ΜΑΤ και ένας συρφετός μπάτσων και ασφαλιτών εισβάλλουν στο πανεπιστήμιο με σκοπό να καταστείλουν την κατάληψη των απεργών εργολαβικών υπαλλήλων στο κτίριο διοίκησης, εφαρμόζοντας σχετική εισαγγελική απόφαση. Μια απόφαση που πάρθηκε ύστερα από επιστολή της πρυτανικής αρχής και άλλων μεγαλοκαθηγητών και ζητούσε την παρέμβαση του κράτους για τερματισμό της κατάληψης. Αποτέλεσμα η σύλληψη 11 απεργών και η καταδίκη τους σε 8μηνη φυλάκιση.
Η άρση του ασύλου στο ΑΠΘ ήταν ένα ακόμα περιστατικό ωμής καταστολής, μιας κοινωνικής αντίστασης που έρχεται να προστεθεί σε τόσα άλλα.
Απεργίες ποινικοποιούνται και καταστέλλονται βίαια, αντιφασίστες συλλαμβάνονται και βασανίζονται στα κρατητήρια, μετανάστες φυλακίζονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, στοιχεία διαδηλωτών δημοσιοποιούνται με σκοπό τη διασφάλιση της “δημόσιας τάξης”, καταλήψεις και αυτοοργανωμένα εγχειρήματα εκκενώνονται. Την ίδια στιγμή η συκοφάντηση των κοινωνικών αγώνων και η καλλιέργεια κλίματος φόβου και αποπροσανατολισμού από τα ΜΜΕ είναι δεδομένη. Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν πως ο ολοκληρωτισμός γιγαντώνεται και η καταστολή οποιασδήποτε φωνής αντιτίθεται στα σχέδια κράτους και κεφαλαίου οξύνεται.
Γεγονός που επιβεβαιώνει αναντίρρητα το “καθεστώς έκτακτης ανάγκης” το οποίο μας έχει επιβληθεί. Αυτά συμβαίνουν επειδή η κοινωνία έχει φτάσει στα όρια της και όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της αντιτίθεται στις κρατικές μεθοδεύσεις και πρακτικές. Η κυριαρχία, φοβούμενη την επερχόμενη γενικευμένη κοινωνική έκρηξη χτυπάει βίαια τους κοινωνικούς αγώνες με σκοπό να τους ανακόψει και να τρομοκρατήσει το κοινωνικό σώμα ακόμα περισσότερο.
Όμως κάθε βίαιη “πρακτική εκτάκτου ανάγκης” πρέπει να επικυρώνεται από “θεσμούς εκτάκτου ανάγκης”. Έτσι η αναβαθμισμένη καταστολή συναντά την αναβαθμισμένη νομοθεσία. Με αυτόν τον τρόπο, νόμιμα πλέον, καταπατάται κάθε εργασιακό δικαίωμα, περικόπτονται μισθοί, οι δαπάνες για την υγεία δεν επαρκούν για σχεδόν τίποτα, ο ολοένα αυξανόμενος αριθμός ανέργων μένει χωρίς επιδόματα, οι άστεγοι πληθαίνουν, η παιδεία χάνει τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της.
Ειδικότερα για τα πανεπιστήμια: αφενός, φανερώνει την επιδίωξη μετατροπής των πανεπιστημιακών χώρων σε χώρους κανονικότητας. Σε απονεκρωμένους κοινωνικά χώρους όπου θα βασιλεύουν η τάξη και η πειθαρχία. Σε χώρους που η γνώση θα παραχωρείται επί πληρωμή, σε χώρους που κουμάντο θα κάνουν τα Συμβούλια Ιδρύματος και οι ιδιώτες. Αφετέρου η, επίσημη πλέον, κατάργηση του ασύλου κάνει ευκολότερη την εισβολή των μπάτσων στους πανεπιστημιακούς χώρους, ώστε να χτυπήσουν την όποια εστία αντίστασης δημιουργείται στο εσωτερικό τους. Όμως, κανείς δεν περίμενε την τυπική κατάργηση του ασύλου για να επέμβει. Δε χρειάζεται να ανατρέξουμε στο μακρινό 1985 όταν μπάτσοι εισέβαλλαν στο κατειλημμένο με αφορμή την κρατική δολοφονία του Καλτεζά Χημείο ή το 1995 όταν μπάτσοι εισέβαλλαν στο Πολυτεχνείο. Αρκεί να θυμηθούμε στιγμές του πρόσφατου παρελθόντος. Μπάτσοι, με εντολή της πρυτανικής αρχής, μπαίνουν στο “στέκι φοιτητών” στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο εκκενώνοντας τον κατειλημμένο και αυτοδιαχειριζόμενο χώρο. Η καθημερινή περικύκλωση της ΑΣΟΕΕ από ΜΑΤ, η ρίψη δακρυγόνων στον προαύλιο χώρο και η εισβολή των τραμπούκων της ομάδας ΔΙΑΣ την ημέρα των φοιτητικών εκλογών, έρχονται να συναντήσουν τη μόνιμη εγκατάσταση κλούβας έξω από τη Νομική, τις βόλτες ασφαλιτών στο προαύλιό της και τις ρατσιστικές επιθέσεις σε μετανάστες στον ίδιο χώρο από φασίστες, πάντα υπό την κάλυψη της αστυνομίας.
Πλέον έχει φτάσει η στιγμή να επιλέξουμε.
Να επιλέξουμε αν θέλουμε να ανταποκριθούμε πρόθυμα στο ρόλο που προορίζουν για μας. Ένα ρόλο που μας θέλει ασύνδετες, θλιβερές ατομικότητες που θα πειθαρχούν στα κελεύσματα των αφεντικών και των πρυτανικών αρχών. Ατομικότητες που θα στρέφουν την οργή τους στους διπλανούς τους και όχι στους από πάνω, που θα γίνονται ανταγωνιστικοί και θα βιάζονται να πάρουν πτυχίο.
Ή να επιλέξουμε να ακολουθήσουμε το δρόμο της εξέγερσης. Μιας εξέγερσης που δε ζητιανεύει ψίχουλα, αλλά απαιτεί να πάρουμε πίσω τη ζωή που μας ανήκει. Να επιλέξουμε το δρόμο της συλλογικοποίησης, της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης. Το δρόμο της σύγκρουσης με ό,τι μας καταπιέζει και μας εκμεταλλεύεται.
Το δρόμο της συνολικής αμφισβήτησης του υπάρχοντος, για μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας.